”Beni bir domuz olmakla her suçlayışında sözlerini değil, melodiyi, bunu dile getirirken koyduğu gücü algılıyordum ben yalnızca. Çünkü biliyordumki bu suçlamaları bana veya bir başka insana yönelik değildi aslında. Evrene karşı olan nefretini haykırıyordu. Düşkün ve zavallı bir gövdeye tutsak edilmişliğe karşı isyanını… ve de yıldızları, gezegenleri, galaksileri kapsayan, bu inanılmaz derecedeki büyüklüğün bir parçası olmaya karşı başkaldırısını… ve aslında bunun bilincinde de değildi. İşte bu da onu büyük harf i ile yazılan insan yapıyordu. Ilse. Yalnız ve yalnızca insan, kendi kuyruğunu ısıracak ve acı dayanılmaz hale geldiğinde bir yıldıza karşı körükörüne öfke duyacak kadar tanrı taşıyabilir içinde. Budur bizi kendimize karşı muzaffer kılan…”
