Yürüme

Yasam,

yüksek anlamlılık yüklü ender tek anlardan,

ve bu anların olsa olsa gölge görüntülerinin

çevremizde gezindiği, sayısız aralardan olusur.

Sevgi, bahar, her güzel ezgi, dağlar, ay, deniz-

her sey ancak tek bir kez tam yürekten dilegelir:

bir biçimde, söze tam olarak hiç gelebilirse.

Çünkü birçok insan bu anları hiç yasamaz;

onlar, gerçek yasam senfonisinin

araları ve duruslarıdır.

Nietzsche

MA I,§ 586 (1878)

BIZ
(zaten)

önce

GÜNDÜZ YARASALARI

I.
Neyiz ki biz?
Ilk ışınları görününce güneşin,

Kııpanz tepenin gözkapaktarım-
Çam değiliz ki, kollarımız açık,

Ürpererek karşılayalım donuk ışığı.
Gölgeler kısalınca çıkarız ortaya,
Açıklıktır, aydınlıktır aradığımız,
Parlaklıkta bulur gücünü görüşümüz.
Tanımayız alacakaranlığı delen,
Tepeterin arasından seçen bakışı.­
Kör olmuş ışıktan gözlerimiz.
Gündüz yarasalarıyız biz.

Il.

Geceyi düşleriz gündüzken,

Geceyken de gündüzü -

Yitirebileceklerimiz yitiktir

Onlardan uzaktayken - ama

Özleriz, döneriz yeniden

Yitirmeden

Yitirebileceklerimizi

Yitiremediklerimize.

Yitirebilirdik, deriz;

Ama yalnızca bir fiil çekimi bu -

Tutsaklık/ara bağlamışız özgürlüğümüzü.

Gündüz yarasalarıyız biz.

III.
Sağlamdır düşünce temellerimiz,

Ama altlarında kist vardır, sonra kum-
Dururuz gerçi, sapasağlam, kalın

Taştan duvarlarımızla, dimdik
Ayakta; ama biraz su, bir sızıntı
Kaydırır temellerimizi hemen.
Duyarız yerçekimini hemen,
Titreriz. Sımsıkı, gergin
Bağlar vardır
Düşüncelerimizi ayakta tutan, ama,
Ya temelsizse temeli
Bütün bu bağları
Bağlayan
Bağın?
Bağlantısızca bağlarız bağlarımızı.
Gündüz yarasalarıyız biz.

IV

Yapacaklarımız vardır kocaman,

Kocaman başarılar, yüce çağrılar; ama,

Tutmadığımız bir eldedir aklımız,

Bir son selamda, biz aceledeyken gönderilen -

Nedir ki acelemiz, niyedir ki?

Camın boşluğunu arayan kocaman

Pervaneler gibi, lamat çırpan

Işığa ulaşmak için

Çırpınan, camı kıracakmış gibi-

Düşmanımızdır oysa ışık bizim,

Kanatlarımızı yakı:ın, kı:ıvuran -

Aradığımız -ışıkta- nedir ki?

Işıktan gelir ölümümüz.

Gündüz yarasalarıyız biz.

V

Hep bir dimdik, dümdüz dürüstlüktür duyduğumuz,

Ama bir kuşku kurdu kıvır kıvır kemirir köklerimizi-

Nasıl da kolaydır yalanlarımız, uydurmalarımız,

Nasıl da rahat. Iç sıziarnası nedir bilmeyiz;

Başedilemez gerekçelerimiz hazırdır çünkü hep-

Kozasında mışıl mışıl kanat takınır tırtılımız,

Sindire sindire yapraklarımızda açtığı delikleri.

Övünürüz delik deşik, bölük pörçük

Yeşilliğimizle - yenmiş bitmiştir oysa

Büyüme noktalarımız, su çekmez artık

Kök uçlarımız, dökülüp gitmiştir

Taç yapraklarımız artık.

Nasıl da yabancı topraktan baş uzatmış taze fide bize.

Gündüz yarasalarıyız biz.

VI.
Bir görsek andığımız yüzü,
Tanır mıyız? -Tanır mıyız

Sevdiğimizi, bilir miyiz neydi-
Sevdik mi, seviyor muyuz?

Yürüyüşü, saçının dökülüşü -
Anımsar mıyız, anımsıyor muyuz?
Bir anıdan başka nedir ki sevgimiz?
Gündüz yarasalarıyız biz.

VII.

Koy başını omuzuma yine.

Aldırma, söylenmeden kalsın

Düşünülmedikler, bil inmedikler - bırak

Unututsun geridekiler, özlensin ileridekiler - bırak

Y ansı s ın camda donuk ışık, usulca ışıldarken

Sabah, aydınlanırken uçup geçen yeşillik.

Gel - uyuyalım güneş görününce,

Aşmca tepeyi göz kamaştırıcı ışık.

Uyanacağız nasılsa, diketmeden ışınlar,

Dümdüz, aklaştırıcı olacak yeniden bakışımız.

Ama şimdi - sanki sevdalı gibiyiz şimdi,

Sanki karanlıkta sezinledik aydınlığın başladığı yeri-

Şimdi kurduk sanki geceyi gündüzle,

Şimdi kuruttuk sanki gündüzü geceyle-

Aydınlığın karanlığında görür gözlerimiz.

Gündüz yarasalarıyız biz.

Oruç Aruoba / Yürüme

(14 Temmuz 1948 — 31 Mayıs 2020)

  Yenıden Dark ile kapattık sayın anlıyacak olan..