sesler yükselir içimden ve dışımdan
gözlerimi bir balmumuyla süsleyen
ellerime çiçeklerle sunulan, başıma bir taç konduran
dilini sularla arıtan insanların
mağaralardan akan siyah irinleriyle
dokuyup içime serdikleri bir dostluk masalı
önüme büyük bir sur örüyorum
İsa’dan öncesine yani çarmıhların memelerinden
koca bir halkın kan sağmaya başlamadığı
atlasların tüm çizgilerini
bahçelerin çiçek kokularıyla uluşan gecelerinde
hiçe sayarak
çığ düşen damarımı tutup kaldırıyorum
etimin ince dokusuna işlenmiş ağrılarla
yer altlarına
kimliğimin tutulduğu mağaralara
tunçtan yapılmış ama durmadan çatlayan
bir ses duyunca ama durmadan çatlayan
aşk heykellerinden utanmışlığım.
dost, dört harfli bir salıncak
ya da dünyanın yapay gözleri mi nedir
yoksa nasıl yalvarır tanrıya
ağzından çeşme gibi akan irinler gibi
ölüsünü ben gömmek istiyorum taşlıklara.
şimdi dağlar eski kuşları ağırlamazlar artık
bunu bil
o dağlar ki artık zincirlenmiş promethusu
korumak için gövdelerinden taşlar fışkırtıyorlar
gel, acımasız bir silah örüyorum etimden sana
al ve kullan o benim insanlığımdır.
Macit Şehra
serseridergisi
