mutluluğun esrarlı bir yanı yoktur.
mutsuz insanlar birbirine benzer. uzun zaman önce açılmış bazı yaralar, gerçekleşmemiş bazı dilekler, ayaklar altına alınmış gururlar, retle- daha da kötüsü ilgisizlikle- karşılaşılan aşk kıvılcımları, onlara yapışıp kalır; ya da kendileri onlara yapışır. dolayısıyla her günlerini dünün kara bulutları altında yaşarlar, mutlu insan ise arkasına dönüp bakmaz. ileriye de bakmaz. böyle bir kişi anda yaşar.
ama bunun da bir kusuru var. “an” asla bir şeyi veremez: anlamı. mutluluğun ve anlamın yolları aynı değildir. mutluluğu bulmak için, kişinin sadece anda yaşaması gerekir; sadece an için yaşamaya ihtiyaç duyar. ama eğer anlam istiyorsa-hayallerinin, sırlarının, hayatının anlamı- kişi ne kadar karanlık olsa da geçmişte, ne kadar belirsiz olursa olsun gelecek için yaşamalıdır. böylece doğa mutluluk ve anlamı bizim için karıştırır ve bizden aralarında bir seçim yapmamızı bekler.
