Ribbon: Münzevi

6 May 2011

Münzevi

virajlı harfler gibi yaşadım
s’ de kaldım; kahrın alfabe(s) inde
ölümler vardı öldüm, ateşler vardı yandım
bir yanardağ gibi içimden dünyanın yüzüne karşı
içimden aşkların, inançların yüzüne karşı
ihanetle öpüştüm, yazgıma küstüm
öpüştüm ölümlerle, vuruldum düştüm

yapraklar sallanıp dururken ağaçlarda
içimde yarım kalmış bir orman...

yağmurlar vardı, hepsini yağdım
ne beklenen gelendi ne gelen beklenendi
devrildim sabrın tehditkâr kabzasıyla
uygarlık yarım kaldı, dedim ey zerdüşt
ve yarım barbarlık da
ikisi de caymadı…
gökyüzü soldu
avuçlarımda gencecik bulutlar öldü
ardımdan sürüyerek getirdim kendi ölümü
alın dijital dünyanıza kadavra yaparsınız...

içimde yarım kalmış bir orman...
içimde yanmış kalmış bir orman…

kan bile terk ederken damarını, zamanlar an’larını
her aşk kendi masalını…

dedim, yapraklar mı terk eder ağaçlarını
yoksa ağaçlar mı yapraklarını?

dedim, kimse konuşmayacak mı artık susuşlarını?
kimse…kimse toplamayacak mı çığlıklarını?

ve neden birbirinin yüzüne yaslamış herkes
kanlı mahcup bayraklarını?

yanıt yoktu…
çünkü soru yoktu, soru yoktu, soru yok!
dedim ey nüshasız aslım
be acıların hesabını veren yok; onları güneşe ser
onları güneşe ser, güneşe!
acı bu, herkes her yerde, o da güneşte çeker
sonra katlar dolabına koyarsın
arada bir çıkarıp ütülersin, anarsın
bu acılar başka ne işe yarar
bu başkalar hangi acıya yarar?

devrilse de üstümüze şehir yarar insana
acıtsa da kalbinizi şiir yanar insana…

yapraklar sallanıp dururken ağaçlarda
içimde yarım kalmış bir orman...
içimde yanmış kalmış bir orman...

kentli bir münzeviydim
virajlı harfler gibi yaşadım
ölümler vardı öldüm, ateşler vardı yandım
parlayıp yiterken kahrın alacasında
na çar bir gölgeydim şehrin uğultusunda
ve yalan bir müfreze hayatın ordusunda
nere dönsem iğretiydi bir yanım
ateş yanım, duman yanım, kül yanım
gelen yarım, giden yarım, ben yalım
yapraklar salllanıp dururken ağaçlarda
içimde yarım kalmış bir orman
içimde yanmış kalmış bir orman

ödeştim cehennemimle hiç dublör kullanmadan
boğuldu su, yenildi aşk, çürüdü devlet..

içimde çok yanılmış bir orman...
içimde çok yanılmış bir orman…

hayatımızdaki en önemli şeylerin bir anda yok olup gittiğini görmenin acısından kaçımız kurtulacağız? yalnızca bizim için çok önemli olan insanlardan değil, düşüncelerimiz ve düşlerimizden de söz ediyorum. bir gün, bir hafta, birkaç yıl daha dayanabiliriz, ama eninde sonunda yitirmeye yazgılıyız. bedenimiz sağ kalır, ama ruhumuz er geç ölümcül darbeyi yer..en kusursuz cinayet budur. yaşama sevincimizi kimlerin öldürdüğünü, bunu hangi güdüyle yaptıklarını, suçluların nerede bulunacağını bilemeyiz.paulo coelho

"en azından şunu öğrenmek de bir kazançtır: bir insanın bir başka insana, bir erkeğin bir kadına ya da bir kadının bir erkeğe duyabileceği o gizemli coşku kadar kişi özgürlüğünü tehdit eden başka hiçbir şey yok yeryüzünde. hiçbir bağ, zincir ya da demir parmaklık böylesine kesin bir kölelik içinde tutamaz seni, böylesine derin bir umursamazlığa sürükleyemez. bu coşku adına kendini bir başkasına tümüyle vermekten kesinlikle kaçınmalısın: kendi kendini, haklarını onurunu dolayısıyla özgürlüğünü unutmak demek olur yoksa. suyun içinde çırpınan köpek gibi karaya ulaşmaya çalışır durursun boş yere; adını sevmek ve sevilmek koydukları bu kıyı var olmadığından horlanır, küçümsenir, düş kırıklıklarına uğrarsın. hiçbiri olmasa bile durup dururken neden suya atlağını sorarsın kendine sonunda: kendi kendinden hoşnutsuzluk, kendinde göremediğin bir şeyi bir başkasında bulma umudu mu? yalnızlık, iç sıkıntısı, derin sessizlikler korkusu mu? birine sahip olmak birine ait olmak gereksinmesi mi? kimileri için bütün bunlar aşktır işte."

ne için yaşıyorsun? hayatın anlamı nedir? sabah işe gidiyorsun, akşam eve dönüyorsun.. ulan danalar da sabah çayıra gidiyor, akşam ahıra dönüyor. sen hiç akşamları ahırında kitap okuyan bir dana gördün mü? varoluşun gizemini çözmeye çalışan bir dana? hayır.. göremezsin. neden? çünkü danalar hayatın anlamını bilmeden de yaşayabilirler. dana bostana girer, bostancı da onu kovalar hepsi bu! hedef, o lahanayı yemektir; bunun için yaşar yani. peki insan ne için yaşar? lahana için mi?

Murathan Mungan

benim evimde.bir gün kör olacaksın.benim gibi.bir köşede oturuyor olacaksın,boşlukta kaybolmuş küçük bir leke.karanlıkta kalacaksın,sonsuza dek.benim gibi.bir gün , yoruldum , oturayım deyip bir kenara oturacaksın.sonra acıktım diyeceksin,kalkıp yemek hazırlayayım.ama ayağa kalkamayacaksın.oturmakla hata ettim,diyeceksin.ama madem ki oturdum,biraz daha oturayım,sonra kalkıp bir şeyler yerim , diyeceksin.ama hiç kalkamayacaksın , bir şey de yiyemeyeceksin.biraz duvara bakacaksın.sonra , gözlerimi kapayayım diyeceksin,belki biraz uyusam daha iyi olur diyeceksin ve kapayacaksın.açtığın zaman artık duvar olmayacak.boşluğun sonsuzluğu çevreni saracak.bütün çağın yeniden dirilen bütün ölüleri dolduramayacak o boşluğu . bozkırın ortasında ufak bir çakıl taşı olacaksın. evet , bir gün neyin ne olduğunu anlayacaksın.benim gibi olacaksın.yalnız senin kimsen olmayacak , çünkü sen kimseye acımamış olacaksın ve zaten acınacak kimsede kalmayacak.samuel beckett

murat uyurkulak

her yaşın kendine göre bir güzelliği yoktu. emin olduğun, farkında olduğun hiçbir yaşın güzelliği yoktu. yaş öyle bir şey olacaktı ki, sen bilmeyecektin. sana yaşını sorduklarında şaşıracaktın, şöyle bir durup hesaplamak zorunda kalacaktın. yaş günü hediyesi verenlere ajan provokatör gözüyle bakacaktın. 'benim yıllarımı paketlemeyin ulan, bırak dağınık kalsın!' diye bağıracaktın. ama gelin görün ki ben hayatımı neredeyse dakika dakika sayar, yaşımı saniye nevinden hesaplar olmuştum. gece geç vakitlerde eve döndüğümde, kalın harita metod defterimi açıyor ve hazırladığım on yıl süreli, 300 sayfa uzunluğundaki çetelede 24 kutucuğu daha karalıyordum. dayanamayıp sızarsam da,ertesi gece, güleç,coşkulu, ellerimi titizlikle titreten bir tören eşliğinde, tek seferde 48 tane birden vurup geçiyordum. burnum sızlıyordu zevkten.

Bukowski

sorun seçimlerini hep iki kötü arasında yapmak zorunda kalmandaydı ve seçimin ne olursa olsun bir parçanı daha kesiyorlardı. kesecek bir şey kalmayana dek. insanların çoğu yirmi beş yaşında mahvolmuştur. araba süren, yemek yiyen, çocuk sahibi olan, kendilerine en çok benzeyen başkan adayına oy vermek gibi her şeyi yapılabilecek en kötü şekilde yapan götlerden oluşmuş bir toplum. ilgi duymuyordum. hiçbir şeye ilgi duymuyordum. nasıl kaçabileceğime dair hiçbir fikrim yoktu. diğerleri yaşamdan tat alıyorlardı hiç olmazsa. benim anlamadığım bir şeyi anlamışlardı sanki. bende bir eksiklik vardı belki de. mümkündü. sık sık aşağılık duygusuna kapılırdım. onlardan uzak olmak istiyordum. gidecek yerim yoktu ama. intihar? tanrım, çaba gerektiriyordu. beş yıl uyumak istiyordum ama izin vermezlerdi…

.

6 May 2011

Münzevi

Toplam Sayfa Görüntüleme Sayısı