Ribbon: Y-Faktörü

30 May 2011

Y-Faktörü

O bana suda birşey aramakta
Yardım etti. yaşamımdaki
Saklanmış şey bulundu.
Bir inci kolye dizdim
Kadın olmanın anlamını düşündüm.
Onun için elinde çam dalı
Tutan bir gelin olmak isterdim.
Yok aşk değil,uyuşmak,anlaşmak
Bütün o boktan şeyler değil.
Yok yok aşk değil, aşk hiç değil.

Onun bir sözcüğüyle yaşamımda
Yer alan herşeyi çöpe atmak isterdim.
Gelgelim aşk değil bu, aşk hiç değil.
Bir şey arayan bir kadının aradığı şeyle
Karşılaştığında kendine iskambillerden
Kurduğu bir hayatın yıkılması gibi
Bir şey bu. Doppler etkisi...
Ona yaklaşarak yok oldum.
Yaşamımdaki Y-faktörü yok oldu.
Yok aşk değil bu, aşk hiç değil

Beta ışınına dönüşmek belki
Ama aşk değil
Hep böyle kaybederek mi
Galip oluyor o?
Hep böyle umarsızca
Kendini silerek?
Hiçbir şey beklemediği için mi
Benden, ben herşeyimi vermek
İstiyorum ona?
Yoksa benden daha çok
Üzülmesi mi eski yaralarıma?
Ama kaldı mı böyle kişiler şimdi,
Ben mi yapıyorum kafamda yanılmasa?
Tende kalan bir parıltı belki
Aradığım şeyi bulduğumda
Karşıma çıkan eter
Hep o aradığım gizemli pürlük –
TADZİO –
Nasıl tanımam onu karşıma
Çıkarıldığında
Nasıl asetonlamam beynimi
Nasıl çam yeşili bir eter ve etera
Gözlerini hep ayak uçlarına
Dikip durduğunda

Belki Tadzio da değil o
Belki başka bir şey
Gizli tutulması gereken bir şey
Ama nasıl nasıl tanımam onu
Karşıma çıkarıldığında.

Enerjiye bağlanınca
Raslantılar derin bir anlam
Kazanıyor: esrarengiz peru
Yazmalarının 9 sezgisinden
İkincisi söylüyor bunu.
Gözlerimi kapadığımda
Nasıl bir sitar ve eter ve etera
Yok yok aşk değil bu, aşk hiç değil

Saf olana duyulan çılgın bir tutku bu
Kuğu sürülerine duyduğum özlem
Yüreğime eldiven gibi
Geçen birşey
Eskiden önemsediğim ne varsa
Şiirim, dostlarım hatta gururum
Hepsi iskambil kağıtları gibi
Yıkılıyor
Ve belki de ben ilk kez aşık oluyorum.

(Defter,33)"

hayatımızdaki en önemli şeylerin bir anda yok olup gittiğini görmenin acısından kaçımız kurtulacağız? yalnızca bizim için çok önemli olan insanlardan değil, düşüncelerimiz ve düşlerimizden de söz ediyorum. bir gün, bir hafta, birkaç yıl daha dayanabiliriz, ama eninde sonunda yitirmeye yazgılıyız. bedenimiz sağ kalır, ama ruhumuz er geç ölümcül darbeyi yer..en kusursuz cinayet budur. yaşama sevincimizi kimlerin öldürdüğünü, bunu hangi güdüyle yaptıklarını, suçluların nerede bulunacağını bilemeyiz.paulo coelho

"en azından şunu öğrenmek de bir kazançtır: bir insanın bir başka insana, bir erkeğin bir kadına ya da bir kadının bir erkeğe duyabileceği o gizemli coşku kadar kişi özgürlüğünü tehdit eden başka hiçbir şey yok yeryüzünde. hiçbir bağ, zincir ya da demir parmaklık böylesine kesin bir kölelik içinde tutamaz seni, böylesine derin bir umursamazlığa sürükleyemez. bu coşku adına kendini bir başkasına tümüyle vermekten kesinlikle kaçınmalısın: kendi kendini, haklarını onurunu dolayısıyla özgürlüğünü unutmak demek olur yoksa. suyun içinde çırpınan köpek gibi karaya ulaşmaya çalışır durursun boş yere; adını sevmek ve sevilmek koydukları bu kıyı var olmadığından horlanır, küçümsenir, düş kırıklıklarına uğrarsın. hiçbiri olmasa bile durup dururken neden suya atlağını sorarsın kendine sonunda: kendi kendinden hoşnutsuzluk, kendinde göremediğin bir şeyi bir başkasında bulma umudu mu? yalnızlık, iç sıkıntısı, derin sessizlikler korkusu mu? birine sahip olmak birine ait olmak gereksinmesi mi? kimileri için bütün bunlar aşktır işte."

ne için yaşıyorsun? hayatın anlamı nedir? sabah işe gidiyorsun, akşam eve dönüyorsun.. ulan danalar da sabah çayıra gidiyor, akşam ahıra dönüyor. sen hiç akşamları ahırında kitap okuyan bir dana gördün mü? varoluşun gizemini çözmeye çalışan bir dana? hayır.. göremezsin. neden? çünkü danalar hayatın anlamını bilmeden de yaşayabilirler. dana bostana girer, bostancı da onu kovalar hepsi bu! hedef, o lahanayı yemektir; bunun için yaşar yani. peki insan ne için yaşar? lahana için mi?

Murathan Mungan

benim evimde.bir gün kör olacaksın.benim gibi.bir köşede oturuyor olacaksın,boşlukta kaybolmuş küçük bir leke.karanlıkta kalacaksın,sonsuza dek.benim gibi.bir gün , yoruldum , oturayım deyip bir kenara oturacaksın.sonra acıktım diyeceksin,kalkıp yemek hazırlayayım.ama ayağa kalkamayacaksın.oturmakla hata ettim,diyeceksin.ama madem ki oturdum,biraz daha oturayım,sonra kalkıp bir şeyler yerim , diyeceksin.ama hiç kalkamayacaksın , bir şey de yiyemeyeceksin.biraz duvara bakacaksın.sonra , gözlerimi kapayayım diyeceksin,belki biraz uyusam daha iyi olur diyeceksin ve kapayacaksın.açtığın zaman artık duvar olmayacak.boşluğun sonsuzluğu çevreni saracak.bütün çağın yeniden dirilen bütün ölüleri dolduramayacak o boşluğu . bozkırın ortasında ufak bir çakıl taşı olacaksın. evet , bir gün neyin ne olduğunu anlayacaksın.benim gibi olacaksın.yalnız senin kimsen olmayacak , çünkü sen kimseye acımamış olacaksın ve zaten acınacak kimsede kalmayacak.samuel beckett

murat uyurkulak

her yaşın kendine göre bir güzelliği yoktu. emin olduğun, farkında olduğun hiçbir yaşın güzelliği yoktu. yaş öyle bir şey olacaktı ki, sen bilmeyecektin. sana yaşını sorduklarında şaşıracaktın, şöyle bir durup hesaplamak zorunda kalacaktın. yaş günü hediyesi verenlere ajan provokatör gözüyle bakacaktın. 'benim yıllarımı paketlemeyin ulan, bırak dağınık kalsın!' diye bağıracaktın. ama gelin görün ki ben hayatımı neredeyse dakika dakika sayar, yaşımı saniye nevinden hesaplar olmuştum. gece geç vakitlerde eve döndüğümde, kalın harita metod defterimi açıyor ve hazırladığım on yıl süreli, 300 sayfa uzunluğundaki çetelede 24 kutucuğu daha karalıyordum. dayanamayıp sızarsam da,ertesi gece, güleç,coşkulu, ellerimi titizlikle titreten bir tören eşliğinde, tek seferde 48 tane birden vurup geçiyordum. burnum sızlıyordu zevkten.

Bukowski

sorun seçimlerini hep iki kötü arasında yapmak zorunda kalmandaydı ve seçimin ne olursa olsun bir parçanı daha kesiyorlardı. kesecek bir şey kalmayana dek. insanların çoğu yirmi beş yaşında mahvolmuştur. araba süren, yemek yiyen, çocuk sahibi olan, kendilerine en çok benzeyen başkan adayına oy vermek gibi her şeyi yapılabilecek en kötü şekilde yapan götlerden oluşmuş bir toplum. ilgi duymuyordum. hiçbir şeye ilgi duymuyordum. nasıl kaçabileceğime dair hiçbir fikrim yoktu. diğerleri yaşamdan tat alıyorlardı hiç olmazsa. benim anlamadığım bir şeyi anlamışlardı sanki. bende bir eksiklik vardı belki de. mümkündü. sık sık aşağılık duygusuna kapılırdım. onlardan uzak olmak istiyordum. gidecek yerim yoktu ama. intihar? tanrım, çaba gerektiriyordu. beş yıl uyumak istiyordum ama izin vermezlerdi…

.

30 May 2011

Y-Faktörü

Toplam Sayfa Görüntüleme Sayısı