Gözlerini açtığı zaman oda gene karanlıktı. Sevgi'yi görmüştü. Onu eskisi gibi sevdiğini söylemişti. Sevgi'ye bakıyordu. Onun konuşmasını bekliyordu. Sevgi, başını önüne eğmiş düşünüyordu. Oysa, bir şey söylemesi gerekiyordu. Hikmet, ne sonuç aldığını öğrenmek istiyordu. "Ne diyorsun?" diye sordu Sevgi'ye. "Ne diyeyim?" diye karşılık verdi Sevgi. Hikmet yerinden kalktı, Sevgi'ye yaklaştı; onun elini tuttu. Sevgi elini çekti, "Yerine otur lütfen," dedi. "Neden?" diye direndi Hikmet. "Geç kaldın," dedi Sevgi. Hikmet elini Sevgi'nin karnına koydu, bütün gücüyle sıktı etini. "Yapma," dedi Sevgi, "Bizi görecekler." Hikmet, Sevgi'nin elini tuttu, onu kaldırdı, divana götürdü. Hemen sarıldı. "Ne yapmak istiyorsun?" dedi Sevgi. Hikmet baktı: İkisi de soyunmuştu. Sevgi'nin üstündeydi ve bir şey yapamıyordu. "Bana ne yapmak istediğini anlat," diye yumuşak bir sesle konuştu Sevgi. Divanda çok zor bir durumda yatıyorlardı. Sevgi haklıydı; bu durumda istediği gibi davranamazdı. Bütün isteğine rağmen içinde bir şey hissedemiyordu. "Bana neden geldin o halde?" diye sordu Sevgi; bir eliyle Hikmet'i okşuyordu. Hikmet kaçmak istedi, yapamadı: Divanda, Sevgi'yle duvar arasında sıkışmıştı. Bacaklarını kapatmak, Sevgi'ye engel olmak istedi. Bir şeyler hissetmeliyim, diye söylendi. Uyumalıyım, dedi; Uykum var.
Kapı çalıyor, diye düşündü. Hayır düşünmedim, duyuyorum. Yataktan kalktı, kapıyı açtı: Dumrul gelmişti. "Bu saatte uyuyor musun?" diye güldü Dumrul. Onu içeri aldı. Şaşırmamıştı. Dumrul'a evi gezdirdi. "Çay içer misin?" diye sordu. Mutfağa giderken kapı tekrar çalındı. "Nazmi! nereden çıktın?" diye şaşmış göründü. Merdivenlerden biri daha çıkıyordu: Behçet. "Buyrun çocuklar, ne iyi ettiniz," dedi isteksiz bir sesle. "Bu kadar zaman nerelerdeydiniz?" Behçet'le öpüştüler. Yukardan albayın sesi geldi: "Hikmet!" "Albayım buyrun!" diye seslendi Hikmet, "Sizi tanıştırmak istediğim arkadaşlar var." "Kusura bakmayın," diye odaya girdi Hüsamettin Bey. "Gençleri rahatsız ediyorum galiba." Hikmet güldü. "Şaşırdınız albayım; biz bu cümleyi başkaları için hazırlamıştık." "Size sandalye getireyim çocuklar," dedi Hüsamettin Bey. "Ben de yardım edeyim albayım," diyerek Behçet de onunla birlikte çıktı. "Geniş bir yerde oturuyorsun," dedi Nazmi. "Kirası ucuz mu?" Behçet ve albay, yanlarında Fikret'le göründüler. "Fikret yanlışlıkla üst kata çıkmış," diye açıkladı Behçet. Nazmi gülümsedi: "Ben haber vermiştim ona. Fikret, seni Hikmet'le tanıştırayım." "Biz tanışıyoruz," dedi Hikmet. "Evet, galiba birçok yerde gördüm sizi." "Aynı anda olmasın sakın." Gülüştüler. Nurhayat Hanımın küçük oğlu kapıyı çaldı: "Annem, bir dakika pencereden baksın diyor!" "Söyle annene, hemen gelsin buraya." "Seni saklandığın delikte bulup çıkardık," dedi Behçet. Nurhayat Hanım sıkılarak kapıda duruyordu. "Hel Nurhayat Hanım, yabancı yok aramızda." "Rahatsız ediyorum galiba." "Yok canım, gel içeri. Bu kadar insanı yalnız başıma nasıl ağırlarım? Bize o güzel kuru fasulyenden pişir bakalım." Nurhayat Hanım, "Ellerim ıslak, kusura bakmayın," dedi. Hikmet, dul kadını tanıştırdı. "Nurhayat Hanım," dedi. "Oğlu askerde piyes yazar." Behçet mutfaktan bağırdı: "Büyünü bozduk işte: Albayını da dul kadını da tanıdık." "Siz zahmet etmeyin" diyerek mutfağa koştu dul kadın. "Nurhayat Hanım, kapıya bakıver!" diye seslendi Hikmet. "İki bayan seni soruyor Hikmet Bey." "O günden beri neden hiç görünmedin?" diye sitem ederek içeri girdi Sevgi. "Tanımayanlar için!" diye bağırdı Hikmet, "Sevgi: Eski karım. Nursel Hanım: Bir numaralı dul kadın!" Nursel Hanım, "Terbiyesiz," dedi ve Hikmet'i hafifçe iterek geçti. Nurhayat Hanım kahveleri getirdi, dağıttıktan sonra pencereyi açtı: "Salim! Kardeşinle birlikte evdeki sandalyeleri buraya taşıyın bakalım." Hikmet, Salim'in eline bir kağıt verdi: "Bakkal Rıza bunları hemen göndersin, olur mu?" Biraz sonra Rıza Bey, çırağıyla birlikte kapıda göründü: "Bir ordu mu besleyeceksin Hikmet Bey?" diyerek içeri girdi. "Kusura bakma, misafirlerini görmedim." "Bu orduya sen de dahilsin Rıza Bey." dedi Hikmet, "Ayakta durma." Onları zorla divana oturttu. "Dükkanı kapayıp geldim. Beni tutma üstad." "Saçmalama. Bugün de beş on lira az kazanıver. Burada öyle konuşmalar olacak ki birazdan, bu temsilin biletlerini karaborsada bile bulamazsın." Gitti, yandaki küçük odanın kapılarını açtı: "Sen Süleymanı eve gönder de oturacak bir şeyler getirsin bize. Senin hanımını da çağırsın. Süleyman! Sen de geri gel, sakın dükkana gitme ha!" "İki oda olunca sığarız elbette," diyerek sandalyelerin bir kısmını küçük odaya taşıdı Dumrul. Hikmet gülerek bağırdı: "Daha gelecek var mı?" Sevgi, "Ergun, yarım saat sonra gelir, arabamla sizi alırım demişti," diye karşılık verdi, "Nursel Hanımla çarşıya çıkacaktık." Bir korna sesi duyuldu Hikmet pencereden sarktı: "Ergun! Yukarı gel, şölen var bugün." "Eve gidiyorduk Hikmet. Daha yemek yapılacak." "Saçmalamayın. Paketleri ve karını al da gel, uzatma." Hüsamettin Bey, "Koltukları da seninle ikimiz taşıyalım oğlum Behçet," dedi, "Başka çare yok." Misafirlerin bir kısmı minderleri yere sermiş ve üstüne oturmuştu bile. Hikmet pencereden bakıyordu. "Beş dakikadır kimse gelmedi merak etmeğe başladım," dedi. Birden elini salladı: "Sermet Bey! Çabuk gelin, beş dakika doluyor. Bir siz eksiktiniz." Mahallenin çocukları kapıya toplanmıştı. Salim, "Hikmet Bey amca evleniyor galiba," dedi yanındakilere. "Bak kadınlar da geldi." Rıza Beyin kızı yere tükürdü: "Otomobil de getirmişler." Bir kamyonet yaklaştı. Şöför, "Çocuklar" dedi, "Hüsamettin Tambay'ın evini biliyor musunuz?" "Burası amca, şu kalabalık ev." "Rüştü," dedi şöför, yanındakine, "Yardım et de birlikte taşıyalım." Şu otomobilin sahibini bulalım da ileri alsın. Arabayı iyice yanaştır Tahsin." Korna çaldılar. Hikmet pencereden eğildi: "Kim o?" Şaşırdı: "Tahsin! Rüştü! Ne arıyorsunuz burada?" Rüştü camdan baktı: "Yahu bu bizim Hikmet Ağabey değil mi?" "Gelin çocuklar!" "Hüsamettin Bey diye birine kütüphane getirdik abi." "Gelin, gelin." Albay utanarak, "Bizim kağıtları koyacak yer kalmamıştı evde, biliyorsun Hikmet," dedi. "Yahu çocuklar ne yapıyorsunuz burada? Bu şehirde ne işiniz var?" dedi Hikmet. Sarıldılar, öpüştüler. "Abi, Rüştü ile ortak olduk. Küçük nakliye işleri yapıyoruz senin anlayacağın. Derme çatma bir dört tekerleğimiz var işte." "Çok sevindim çocuklar. Kütüphaneyi çıkarın, hemen gelin." Tahsin içeri girerken ayakkabılarını çıkardı. "Bırak yahu zahmet etme. Bunlar benim Anadolu'da iş arkadaşlarımdı çocuklar. Muhasebeci Rüştü, Tahsin. Bunlar da eski arkadaşlar." "Çok kalabalıksınız abi, fazla rahatsız etmeyelim." "Biz daha fazla rahatsız olamayız," dedi Ergun, "Buyrun." "Şu otomobili biraz alalım da abi, kamyoneti yanaştıralım." Ergun, arabasının anahtarlarını uzattı: "Alın Tahsin Bey kardeşim, yolun kenarına çekiverin." Kapıdan çıkarlarken elinde bir tencereyle odaya giren Rıza Beyin karısına çarpıyorlardı neredeyse. "Kalabalık var orada, dedi de Süleyman: Zeytinyağlı dolma yapmıştım." Rıza Bey, "Oğlum Süleyman," dedi, "Yeni bir kalıp buz almıştık ya; onu sandığın içine koy, parçala. Yirmi şişe birayla üç dört büyük rakı koy üstüne." Kapı açıldı, başı tıraşlı bir genç göründü. "Hidayet!" diye bir çığlık attı mutfaktan çıkmak üzere olan Nurhayat Hanım. "Hidayet mi?" Hikmet yerinden fırladı. Nurhayat Hanım ağlıyordu: "Benim güzel oğlum, nereden çıktın böyle?" Hidayet, kalabalığı görünce şaşırmıştı: "Ben, anne, izin, bir hafta," gibi bir şeyler mırıldandı. Hikmet, "Ben Hikmet ağabeyinim," dedi, "Mektupların Hikmet ağabeyi." Hidayet de davrandı, Hikmet'in elini öpmek istedi; Hikmet bırakmadı. "Hidayet, oğlum" dedi. "Ayaklarını çıkarmadan Süleyman'la birlikte gidin de buzlu içki sandığını getirin. Nurhayat Hanım da onların arkasından gitti. "Bu kadar insana kimse hizmet edemez," dedi Ergun. "İşini bilen eder," diye karşılık verdi Hikmet. "Kim biliyor bu işi?" diye söze karıştı Behçet. Kim mi biliyor? "Elbette Kirkor biliyor," dedi Hikmet sevinerek. "Oğlum Salim!" Salim sokakta çocuklara anlatıyordu: "Hikmet Bey amca ısmarladı bu sandığı, evlendiği için eşya yapıyor." Hikmet'in sesini duyuncayukarı baktı. "Şu kağıdı al," dedi Hikmet. Kirkor'un meyhanesini tarif etti. "Koşa koşa git gel olur mu? Hikmet Bey amcam, çabuk olsun diye tembih ettti dersin." Salim, tozların içinde kayboldu. Odada oturacak yer kalmamıştı. Nurhayat Hanımın evinden tahta kereveti getirdiler, duvara dayadılar. Sonra masalar da geldi. Yanyana getirilen masaların üzerine bir iki çeşit örtü konuldu. "Bu işleri bana bırakın" diyen Kirkor'un sesi duyuldu. "A...yıp olmadımı Kir...kor, davetsiz geldik." "Mehmet Bey!" diye sevinçle bağırdı Hikmet. Kapıda Tombalacı Arif, Muhsin ve Mehmet Beyler utanarak duruyorlardı. Kirkor ellerini iki yana açtı: "Meyhaneyi kapatınca bunlar açıkta kaldılar. Bu kadar kalabalık olduğunu bilmiyordum." "Sevindim, sevindim," dedi Hikmet aceleyle, hepsiyle öpüştü. Kirkor'un kolunda bir sepet vardı. "Merak etme yiyecek getirmedim," dedi. "Tabak çanak var içinde." Mehmet Bey kollarını sıvadı: "Be...nim de gar...sonluğum vardır." Kirkor güldü: "Siz ona bakmayın; hiç bir işte tutunamamıştır." Hay Allah, diyordu Hikmet içinden; bunları yanyana düşünemezdim bile. Sevgi ile Nursel Hanım içeri girdiler. "Nurhayat Hanım bizi istemiyor," dedi. "Zaten mutfağa sığamazmışız." "Hakkı da var," dedi Nursel Hanım. Kirkor'la Mehmet Bey mutfağa gittiler. Kirkor, kese kağıtları ve tepsilerle geldi: "Bu sebzelerin ayıklanması gerekiyor." Sevgi ile Nursel Hanım bir köşeye çekildiler; fasulye, patlıcan, biber gibi sebzeleri soyup ayıklamaya başladılar. Koridordan kırılan buzların gürültüsü geliyordu. Bakkal Rıza'nın evinden tava, tencere getirildi. Nazmi, "Çocuklar," dedi, "Hazırlıklar yapılırken biraz kağıt oynayalım mı?" Oyun sözünü duyan Muhsin Beyle Tombalacı Arif, taburelerini biraz daha ortaya çektiler. "Birbirinizden sıkılmazsınız herhalde beyler," dedi, Hikmet. "Özür dilerim." Behçet kağıtları karıştırırken, "Ukalalık etme" diye karşılık verdi, "Herkes birbirinden memnun." "Merak etme Rıza Bey," diye bakkala teminat verdi Hikmet, "Sadece iskambil oynanmayacak. Birinci sınıf konuşmalar da yapılacak. Ülkede bir daha eşini göremeyeceksin." Çırak Süleyman da her sözü dikkatle dinliyordu. Tombalacı Arif, Bakkal Rıza'nın ve Ergun'un karılarına birer tombala çektirdi. "Kumarına değil bayanlar," diye rica etti, "Ne çıkarsa çıksın birer Pall Mall kazanıyorsunuz." İki kadın da biraz sıkıldıkları için bir kenarda duruyorlardı. Kirkor, kumar oynayanları rahatsız etmeden, tabakları ve bardakları dizdi. Nursel Hanım, "Bu masaya sığılmaz," dedi. "Herkes tabağını alsın, bir köşede yesin." "Öyle soğukluk olmaz," diye itiraz etti Hikmet. Bakkal Rıza'nın dükkanından bir iki boş sandık getirdiler, dikine koydular: Yemek masası küçük odaya doğru uzandı. MAsanın bir ucu görünmez oldu. Hüsamettin Bey, "Ben ev sahibiyim, olmaz," diyerek masanın başına Sermet Beyi oturttu. Evde bulunan bütün sehpaları masanın yanına dizdiler; sigara tablalarını, suları, içki şişelerinin bir kısmını ve kuru yemişleri bunların üzerine koydular. Kirkor'un peçeteleri yetmeyince, Hüsamettin Bey'in uzun süredir sakladığı renkli bir kağıt peçete demeti getirildi. "Bir din adamının böyle uzun bir masada, bir takım sakallılarla birlikte yemek yediğini görmüştüm," diye bilgiçlik tasladı Bakkal Rıza'nın karısı. Rıza Bey karısını payladı: "Aptal, o son yemek. Allah göstermesin." Kadın kızardı, yeni yaktığı Pall Mall sigarasından bir nefes çekerek başını çevirdi. Hüsamettin Bey, evinden tavlasını getirdi. Sermet Bey itiraz etti: "Hanımların başını ağrıtırız." Sebzeleri ayıklamış olan Sevgi onlara yaklaştı, "Ben hepinizi yenerim," dedi. "Yalnız bir kusurum vardır: Oynarken sayarım." Ergun da açılmıştı. "Bir isteğiniz varsa, araba emre hazır." Şöför Tahsin atıldı: "Ne demek ağabeylerim! Siz emredin, meyve ve sebze halini buraya taşıyalım yavaş yavaş." Bu 'yavaş yavaş' sözü özellikle kadınlar arasında çok tutuldu: Bir süre gülmelerini kesemediler. Mutfakta hummalı bir faaliyet vardı: Konserveler açılıyor, taze zeytinyağlı yemekler pişiriliyordu. Kirkor'un etkisi bütün işlerde görülüyordu; bütün hazırlıklarda meslekten birinin ustalığı göze çarpıyordu. Salatalar başka türlü hazırlanıyor, mezeler tabaklara başka türlü dizilyordu. "Ben sanatımı bugüne kadar göstermedim sana evladım Hikmet," diyerek mutfakla masa arasında koşuşup duruyordu Kirkor. "Dikkat et çarpmasın! Sen bizi meyhanede tanıdın Hikmet evladım. Garson kısmı iyi yerde de çalışır, kötü yerde de. Yeter ki kendini lüks hissedesin." Gerçekten de Hikmet, kendini lüks hissediyordu; özel olarak verdiği bir yemeğe, dışardan garson çağırmış bir yeni zengin gibi gurur duyuyordu Kirkor'la. Kumar oynayanların konuşmaları, mutfaktan gelen sesler ve tavla gürültüsünün ortasında biraz başı dönüyordu. İnsandan sarhoş oldum, diye düşündü. Çoktandır bu kadar insan içmemiştim. İnsanın hayal bile edemeyeceği büyük bir oyunun sarhoşluğu içindeyim. Sonra, bu 'oyun' sözünü unuttu; seslerinakışına kaptırdı kendini. Biralar içiliyordu fındık fıstık yeniyordu, zeytinyağlı yemekler su dolu kapların içinde soğutuluyordu, koridorda yavaş yavaş boş şişeler birikiyordu. Karnınızı sakın doyurmayın beyler, yemeklerimiz geliyor, evet dokunmasın yağlı boya deniyordu. Birlikte yemek hazırlamanın getirdiği demokratik ortam gelişiyordu. Herkes işin bir ucundan tutuyordu.
İşler tüy gibi hafifliyordu. İşler havada uçuyordu. Hiç bir yere değmiyordu. Sigaralar hemen tablalardan boşaltılıyor, çöp tenekesi ikide birde kapının önüne konuluyor, oradan da sanki görünmez eller tarafından aşağı taşınıyordu. Hiç uğramadığı halde, çöpçü bile o gün kapıda görünmüştü. Çöpçüye de bahşiş verildi bir şişe birayla birlikte. Öyle ya bayramdı. Bundan iyi bayram olur muydu? Patlıcan kızartmaları, zeytinyağlı biber ve patlıcan dolmaları, fasulyeler Kirkor'un getirmiş olduğu büyük kayık tabaklarının içinde sofrada yerlerini alıyordu. Her tabak, bir öncekini biraz ileri itiyordu. Domates, biber, soğan, hıyar ve yeşil salatalıktan meydana gelen şekilsiz yığınlar, Kirkor'un usta elleri altında hemen güzel tablolar haline geliyordu. Yemek vakti yaklaştıkça odadaki uğultu artıyordu. Pencerelerin açık olmasına rağmen odanın ısısı gittikçe yükseliyordu. Hava çok sıcak olmadığı halde ceketler, hırkalar çıkarılıyor ve odanın bir köşesinde, gittikçe büyüyen yığınlar halinde yükseliyordu. Her şey çok boldu: Sigara tablalarındaki izmaritler, gözle görülür bir şekilde büyürodu: Tablayı izleyen bir göz, izmaritlerin yükselişini kolayca görebilirdi. Ev dışına çıkışlar durduğu için, oda bütün yükünü almıştı. Koridordaki buz sandığı, dolu ve boş şişeler, yerlere dizilmiş kavun ve karpuzlar, odadaki sehpalar, ceket-hırka yığını, birleşik masa, divanlar, sandalyeler arasında hemen hiç boşluk kalmamıştı. Herkes, kalabalığın verdiği hareket etme isteğine rağmen, her adımını, yavaş gösterilen bir flimde olduğu gibi sanki yer çekimi yokmuşçasına atmak zorunda kalıyordu. Hikmet bağırıyordu: "Herkes birden oturacak sofraya; mutfak köleliğine son verilmeden hürriyet yemeği yenmeyecek!" Kızaran börek, patlıcan, biber, kabak, köfte, patatesve benzeri yiyeceklerin iştah açıcı ortak kokusu odayı dolaşıyor ve zeytinyağlılarınkiyle birleştikten sonra kısmen pencereden uçup gidiyordu. Mehmet Bey, Muhsin Bey, Tombalacı Arif ve Tahsin gibi gerçek içiciler, kibar görünmeğe çalışarak içtikleri biraların üstüne, kimseye belli etmeden yerde hafif itişlerle dolaştırdıkları votka şişesinden takviyeler yapıyorlardı. Sermet Bey, tavlada Sevgi'ye yenildiği için, hırsını Hüsamettin Albay'dan alıyor ve pulları büyük patlayışlarla yere indiriyordu. Tombala çekilişleri de hızlanmıştı: Ergun, iki paket Pall Mall kazanmakla birlikte, otuz liraya yakın içeri girmişti. Yemek tabaklarının üzerine dağıtılan kağıtlar ve Nurhayat Hanımın büyük eteğinin üzerinde biriktirilen paralarla oynanan pokerin birinci seansı sona ermek üzereydi. Hidayet, tiyatroda ustası ve büyüğü olan Hikmet'in yanında sessizce oturuyor onun sorduğu sorulara saygılı karşılıklar veriyordu. Tombalada ortak oynayan Ergun ve şöför Tahsin, bu arada son model arabalar konusunda bilgi alışverişinde bulunuyorlardı. Rıza Beyin karısı Hasibe Hanım, Hikmet'in son yemek konusundaki açıklamalarını dikkatle dinliyordu. Hikmet de kadının adını yeni öğrenmişti; demek ki o güne kadar Rıza Beyin karısı olmaktan öteye geçemeyen bu kadın, kalabalığın içinde kişiliğini bulmuş ve Hasibe Hanım olmayı başarmıştı. Bakkal Rıza ve çırak Süleyman da Hikmet'in açıklamalarını başlarını sallayarak dinliyorlardı. "Bir kişi ihanet etmişti onlara," diyordu heyecanla Hikmet. "Onunla birlikte on üç kişi oluyorlardı. On üç sayısının uğursuzluğu da buradan gelir." Yeni bir şey öğrendiği için çok sevinmesine rağmen bakkal Rıza itiraz ediyordu: "İsa, bütün büyüklüğüne rağmen bu hainin niyetini nasıl anlamadı ki Hikmet Bey?" "Hiç anlamaz olur mu Rıza Bey? Ne var ki, kadere karşı konulamayacağını biliyordu. Sen bakkalığın ötesine geçebiliyor musun?" Hasibe Hanım başını salladı. "Böyle büyük kaderlerin önüne geçilmez." Bir süre tartışıldıktan sonra Hasibe Hanımın, büyük kader sözüyle, kocası Rıza Beyin bakkalığını kastettiği anlaşıldı. Çırak Süleyman da söze karıştı aylardan sonra, "Ben olsam o yemeğe gelmezdim," dedi. "Durumumun anlaşılmasından korkardım." Süleyman'ın da İsa ile haini birbirine karıştırdığı anlaşıldı ve Hikmet duruma uygun bir söz etti: "Korkmak başka, bir işi yapmak başka." Dışarı çıkmak isteyen Nursel Hanıma yol vermek için biraz açıldılar. "Sofraya çiçek lazım," diye mutfağa doğru seslendi Nursel Hanım. Behçet, cebinden biraz bozuk para çıkardı, ayak altında dolaşan Salim'e verdi: "Bize bahçelerden, türbelerden biraz vahşi çiek kopar bakalım," dedi, Nursel Hanıma gülümseyerek. Behçet'in Nursel Hanıma gösterdiği ilgi de gözden kaçmıyordu. Hikmet'in 'bir numaralı dul kadın' olarak ilan ettiği Nursel Hanımın yanından ayrılmıyordu artık Behçet. Hüsamettin Bey, oyununa karşışan Sevgi'ye, "Beni de Sermet gibi acemi mi sandın?" dedi ve düşeş attı: Böylece oyunun başından beri pulları gürültüyle vuran Sermet Beye son karşılığını vererek tavlayı hızla kapatıı. Sevgi bir an ürperir gibi oldu. "Sonuncu oldum," diye mahzunlaşan Sermet Bey, Gelincik paketine uzandı. Tombalacı Arif'in Pall Mall'ları bittiği için tombalaya son verildi. Şöför Tahsin'in zar atma teklifi oy birliğiyle reddedildi. Hikmet anlatıyordu: "İsa'ya kimse ihanet edemezdi. İhanet eden aslında kaybedecekti. Nitekim Yahuda da bazılarına göre çevre baskısı, bazılarına göre de vicdan azabı yüzünden sonunda intihar etmek zorunda kalmıştı. İsa'ya ihanet etmek, kimsenin haddi değildi: Canım hiç öyle şey olur muydu? Mesela buraya gelmeyen biri, nasıl bizim yargılarımızdan kurtulamazsa, Yahuda da son yemeğe gelmeseydi bile ihanet etmekten kurtaramazdı kendini. Bu, onun kaderiydi; ihanete uğramanın da İsa'nın kaderi oluşu gibi. Yahuda, üstesinden gelemeyeceği bir işe girişmişti yalnız. Bunu anladığı zaman, yani İsa'nın büyüklüğünün yükünü taşıyamayacağını sezince kişiliğini ortaya koymak için tek yol kalıyordu: İhanet!" Dumrul, "Pas," dedikten sonra Hikmet'e döndü: "Hepimiz burada seni korumak için toplanmış bulunuyoruz. Sen merak etme." Herkes birbirine o kadar yakındı ki, sanki herkes birbiriyle konuşuyor, birbiriyle kağıt oynuyor, birlikte içiyordu. "Yahuda ne yaptıysa kendine yaptı," dedi Hikmet, "İsa için üzücü olan, Yahuda'nın ihaneti değildi: Neden yaşadığını hiç bilemeyen bu zavallı hain, neden intihar ettiğini de anlayamadan ölüp gitmişti. İsa, işte buna üzülüyordu. Yahuda, ölürken bir günahın kefaretini ödediğini sanıyordu. Aslında bir günah vardı ortada; fakat bu günah, Yahuda'nın düşündüğü gibi bir ihanet suçundan doğmuyordu. Aslında günah, İsa'nın zahmetli ve katlanılmaz yolundan dönmekti. Belki tam bu bile değildi. İsa, Yahuda'nın bu ağır yüke katlanamayacağını biliyordu. Fakat dünyada bir kişinin -hiç olmazsa bir kişinin- kaldıramayacağı bir yükün altına girmesi gerekiyordu, bunu insanlara göstermesi gerekiyordu, dayanamayacağı yolda yürümesi gerekiyordu. Ne İsa, ne de öteki havariler bu konuda insanlığa örnek olabilirlerdi. Çünkü onlar kuvvetliydi, çünkü onlar sorumluluklarını biliyorlardı, çünkü onların sonuna kadar dayandığını herkes biliyordu. İnsanlığa bu konuda ancak Yahuda gibi bir zavallı örnek olabilirdi. Bu yüzden bütün ümit, Yahuda'daydı. İşte Yahuda bunun için insanlığa ihanet etmişti ve önemli bir fırsat kaçırılmıştı. İşte benim de felsefem buydu." Dumrul söze karıştı: "Eskiden yaşamış bir insan gibi bahsediyorsun kendinden. Sanki geçmişin malı gibi konuşuyorsun." "Çünkü ben geçmiş, modası geçmiş biriyim. Burada kendimi temsilen bulunuyorum."
Tehlikeli Oyunlar | Son Yemek
Kapı çalıyor, diye düşündü. Hayır düşünmedim, duyuyorum. Yataktan kalktı, kapıyı açtı: Dumrul gelmişti. "Bu saatte uyuyor musun?" diye güldü Dumrul. Onu içeri aldı. Şaşırmamıştı. Dumrul'a evi gezdirdi. "Çay içer misin?" diye sordu. Mutfağa giderken kapı tekrar çalındı. "Nazmi! nereden çıktın?" diye şaşmış göründü. Merdivenlerden biri daha çıkıyordu: Behçet. "Buyrun çocuklar, ne iyi ettiniz," dedi isteksiz bir sesle. "Bu kadar zaman nerelerdeydiniz?" Behçet'le öpüştüler. Yukardan albayın sesi geldi: "Hikmet!" "Albayım buyrun!" diye seslendi Hikmet, "Sizi tanıştırmak istediğim arkadaşlar var." "Kusura bakmayın," diye odaya girdi Hüsamettin Bey. "Gençleri rahatsız ediyorum galiba." Hikmet güldü. "Şaşırdınız albayım; biz bu cümleyi başkaları için hazırlamıştık." "Size sandalye getireyim çocuklar," dedi Hüsamettin Bey. "Ben de yardım edeyim albayım," diyerek Behçet de onunla birlikte çıktı. "Geniş bir yerde oturuyorsun," dedi Nazmi. "Kirası ucuz mu?" Behçet ve albay, yanlarında Fikret'le göründüler. "Fikret yanlışlıkla üst kata çıkmış," diye açıkladı Behçet. Nazmi gülümsedi: "Ben haber vermiştim ona. Fikret, seni Hikmet'le tanıştırayım." "Biz tanışıyoruz," dedi Hikmet. "Evet, galiba birçok yerde gördüm sizi." "Aynı anda olmasın sakın." Gülüştüler. Nurhayat Hanımın küçük oğlu kapıyı çaldı: "Annem, bir dakika pencereden baksın diyor!" "Söyle annene, hemen gelsin buraya." "Seni saklandığın delikte bulup çıkardık," dedi Behçet. Nurhayat Hanım sıkılarak kapıda duruyordu. "Hel Nurhayat Hanım, yabancı yok aramızda." "Rahatsız ediyorum galiba." "Yok canım, gel içeri. Bu kadar insanı yalnız başıma nasıl ağırlarım? Bize o güzel kuru fasulyenden pişir bakalım." Nurhayat Hanım, "Ellerim ıslak, kusura bakmayın," dedi. Hikmet, dul kadını tanıştırdı. "Nurhayat Hanım," dedi. "Oğlu askerde piyes yazar." Behçet mutfaktan bağırdı: "Büyünü bozduk işte: Albayını da dul kadını da tanıdık." "Siz zahmet etmeyin" diyerek mutfağa koştu dul kadın. "Nurhayat Hanım, kapıya bakıver!" diye seslendi Hikmet. "İki bayan seni soruyor Hikmet Bey." "O günden beri neden hiç görünmedin?" diye sitem ederek içeri girdi Sevgi. "Tanımayanlar için!" diye bağırdı Hikmet, "Sevgi: Eski karım. Nursel Hanım: Bir numaralı dul kadın!" Nursel Hanım, "Terbiyesiz," dedi ve Hikmet'i hafifçe iterek geçti. Nurhayat Hanım kahveleri getirdi, dağıttıktan sonra pencereyi açtı: "Salim! Kardeşinle birlikte evdeki sandalyeleri buraya taşıyın bakalım." Hikmet, Salim'in eline bir kağıt verdi: "Bakkal Rıza bunları hemen göndersin, olur mu?" Biraz sonra Rıza Bey, çırağıyla birlikte kapıda göründü: "Bir ordu mu besleyeceksin Hikmet Bey?" diyerek içeri girdi. "Kusura bakma, misafirlerini görmedim." "Bu orduya sen de dahilsin Rıza Bey." dedi Hikmet, "Ayakta durma." Onları zorla divana oturttu. "Dükkanı kapayıp geldim. Beni tutma üstad." "Saçmalama. Bugün de beş on lira az kazanıver. Burada öyle konuşmalar olacak ki birazdan, bu temsilin biletlerini karaborsada bile bulamazsın." Gitti, yandaki küçük odanın kapılarını açtı: "Sen Süleymanı eve gönder de oturacak bir şeyler getirsin bize. Senin hanımını da çağırsın. Süleyman! Sen de geri gel, sakın dükkana gitme ha!" "İki oda olunca sığarız elbette," diyerek sandalyelerin bir kısmını küçük odaya taşıdı Dumrul. Hikmet gülerek bağırdı: "Daha gelecek var mı?" Sevgi, "Ergun, yarım saat sonra gelir, arabamla sizi alırım demişti," diye karşılık verdi, "Nursel Hanımla çarşıya çıkacaktık." Bir korna sesi duyuldu Hikmet pencereden sarktı: "Ergun! Yukarı gel, şölen var bugün." "Eve gidiyorduk Hikmet. Daha yemek yapılacak." "Saçmalamayın. Paketleri ve karını al da gel, uzatma." Hüsamettin Bey, "Koltukları da seninle ikimiz taşıyalım oğlum Behçet," dedi, "Başka çare yok." Misafirlerin bir kısmı minderleri yere sermiş ve üstüne oturmuştu bile. Hikmet pencereden bakıyordu. "Beş dakikadır kimse gelmedi merak etmeğe başladım," dedi. Birden elini salladı: "Sermet Bey! Çabuk gelin, beş dakika doluyor. Bir siz eksiktiniz." Mahallenin çocukları kapıya toplanmıştı. Salim, "Hikmet Bey amca evleniyor galiba," dedi yanındakilere. "Bak kadınlar da geldi." Rıza Beyin kızı yere tükürdü: "Otomobil de getirmişler." Bir kamyonet yaklaştı. Şöför, "Çocuklar" dedi, "Hüsamettin Tambay'ın evini biliyor musunuz?" "Burası amca, şu kalabalık ev." "Rüştü," dedi şöför, yanındakine, "Yardım et de birlikte taşıyalım." Şu otomobilin sahibini bulalım da ileri alsın. Arabayı iyice yanaştır Tahsin." Korna çaldılar. Hikmet pencereden eğildi: "Kim o?" Şaşırdı: "Tahsin! Rüştü! Ne arıyorsunuz burada?" Rüştü camdan baktı: "Yahu bu bizim Hikmet Ağabey değil mi?" "Gelin çocuklar!" "Hüsamettin Bey diye birine kütüphane getirdik abi." "Gelin, gelin." Albay utanarak, "Bizim kağıtları koyacak yer kalmamıştı evde, biliyorsun Hikmet," dedi. "Yahu çocuklar ne yapıyorsunuz burada? Bu şehirde ne işiniz var?" dedi Hikmet. Sarıldılar, öpüştüler. "Abi, Rüştü ile ortak olduk. Küçük nakliye işleri yapıyoruz senin anlayacağın. Derme çatma bir dört tekerleğimiz var işte." "Çok sevindim çocuklar. Kütüphaneyi çıkarın, hemen gelin." Tahsin içeri girerken ayakkabılarını çıkardı. "Bırak yahu zahmet etme. Bunlar benim Anadolu'da iş arkadaşlarımdı çocuklar. Muhasebeci Rüştü, Tahsin. Bunlar da eski arkadaşlar." "Çok kalabalıksınız abi, fazla rahatsız etmeyelim." "Biz daha fazla rahatsız olamayız," dedi Ergun, "Buyrun." "Şu otomobili biraz alalım da abi, kamyoneti yanaştıralım." Ergun, arabasının anahtarlarını uzattı: "Alın Tahsin Bey kardeşim, yolun kenarına çekiverin." Kapıdan çıkarlarken elinde bir tencereyle odaya giren Rıza Beyin karısına çarpıyorlardı neredeyse. "Kalabalık var orada, dedi de Süleyman: Zeytinyağlı dolma yapmıştım." Rıza Bey, "Oğlum Süleyman," dedi, "Yeni bir kalıp buz almıştık ya; onu sandığın içine koy, parçala. Yirmi şişe birayla üç dört büyük rakı koy üstüne." Kapı açıldı, başı tıraşlı bir genç göründü. "Hidayet!" diye bir çığlık attı mutfaktan çıkmak üzere olan Nurhayat Hanım. "Hidayet mi?" Hikmet yerinden fırladı. Nurhayat Hanım ağlıyordu: "Benim güzel oğlum, nereden çıktın böyle?" Hidayet, kalabalığı görünce şaşırmıştı: "Ben, anne, izin, bir hafta," gibi bir şeyler mırıldandı. Hikmet, "Ben Hikmet ağabeyinim," dedi, "Mektupların Hikmet ağabeyi." Hidayet de davrandı, Hikmet'in elini öpmek istedi; Hikmet bırakmadı. "Hidayet, oğlum" dedi. "Ayaklarını çıkarmadan Süleyman'la birlikte gidin de buzlu içki sandığını getirin. Nurhayat Hanım da onların arkasından gitti. "Bu kadar insana kimse hizmet edemez," dedi Ergun. "İşini bilen eder," diye karşılık verdi Hikmet. "Kim biliyor bu işi?" diye söze karıştı Behçet. Kim mi biliyor? "Elbette Kirkor biliyor," dedi Hikmet sevinerek. "Oğlum Salim!" Salim sokakta çocuklara anlatıyordu: "Hikmet Bey amca ısmarladı bu sandığı, evlendiği için eşya yapıyor." Hikmet'in sesini duyuncayukarı baktı. "Şu kağıdı al," dedi Hikmet. Kirkor'un meyhanesini tarif etti. "Koşa koşa git gel olur mu? Hikmet Bey amcam, çabuk olsun diye tembih ettti dersin." Salim, tozların içinde kayboldu. Odada oturacak yer kalmamıştı. Nurhayat Hanımın evinden tahta kereveti getirdiler, duvara dayadılar. Sonra masalar da geldi. Yanyana getirilen masaların üzerine bir iki çeşit örtü konuldu. "Bu işleri bana bırakın" diyen Kirkor'un sesi duyuldu. "A...yıp olmadımı Kir...kor, davetsiz geldik." "Mehmet Bey!" diye sevinçle bağırdı Hikmet. Kapıda Tombalacı Arif, Muhsin ve Mehmet Beyler utanarak duruyorlardı. Kirkor ellerini iki yana açtı: "Meyhaneyi kapatınca bunlar açıkta kaldılar. Bu kadar kalabalık olduğunu bilmiyordum." "Sevindim, sevindim," dedi Hikmet aceleyle, hepsiyle öpüştü. Kirkor'un kolunda bir sepet vardı. "Merak etme yiyecek getirmedim," dedi. "Tabak çanak var içinde." Mehmet Bey kollarını sıvadı: "Be...nim de gar...sonluğum vardır." Kirkor güldü: "Siz ona bakmayın; hiç bir işte tutunamamıştır." Hay Allah, diyordu Hikmet içinden; bunları yanyana düşünemezdim bile. Sevgi ile Nursel Hanım içeri girdiler. "Nurhayat Hanım bizi istemiyor," dedi. "Zaten mutfağa sığamazmışız." "Hakkı da var," dedi Nursel Hanım. Kirkor'la Mehmet Bey mutfağa gittiler. Kirkor, kese kağıtları ve tepsilerle geldi: "Bu sebzelerin ayıklanması gerekiyor." Sevgi ile Nursel Hanım bir köşeye çekildiler; fasulye, patlıcan, biber gibi sebzeleri soyup ayıklamaya başladılar. Koridordan kırılan buzların gürültüsü geliyordu. Bakkal Rıza'nın evinden tava, tencere getirildi. Nazmi, "Çocuklar," dedi, "Hazırlıklar yapılırken biraz kağıt oynayalım mı?" Oyun sözünü duyan Muhsin Beyle Tombalacı Arif, taburelerini biraz daha ortaya çektiler. "Birbirinizden sıkılmazsınız herhalde beyler," dedi, Hikmet. "Özür dilerim." Behçet kağıtları karıştırırken, "Ukalalık etme" diye karşılık verdi, "Herkes birbirinden memnun." "Merak etme Rıza Bey," diye bakkala teminat verdi Hikmet, "Sadece iskambil oynanmayacak. Birinci sınıf konuşmalar da yapılacak. Ülkede bir daha eşini göremeyeceksin." Çırak Süleyman da her sözü dikkatle dinliyordu. Tombalacı Arif, Bakkal Rıza'nın ve Ergun'un karılarına birer tombala çektirdi. "Kumarına değil bayanlar," diye rica etti, "Ne çıkarsa çıksın birer Pall Mall kazanıyorsunuz." İki kadın da biraz sıkıldıkları için bir kenarda duruyorlardı. Kirkor, kumar oynayanları rahatsız etmeden, tabakları ve bardakları dizdi. Nursel Hanım, "Bu masaya sığılmaz," dedi. "Herkes tabağını alsın, bir köşede yesin." "Öyle soğukluk olmaz," diye itiraz etti Hikmet. Bakkal Rıza'nın dükkanından bir iki boş sandık getirdiler, dikine koydular: Yemek masası küçük odaya doğru uzandı. MAsanın bir ucu görünmez oldu. Hüsamettin Bey, "Ben ev sahibiyim, olmaz," diyerek masanın başına Sermet Beyi oturttu. Evde bulunan bütün sehpaları masanın yanına dizdiler; sigara tablalarını, suları, içki şişelerinin bir kısmını ve kuru yemişleri bunların üzerine koydular. Kirkor'un peçeteleri yetmeyince, Hüsamettin Bey'in uzun süredir sakladığı renkli bir kağıt peçete demeti getirildi. "Bir din adamının böyle uzun bir masada, bir takım sakallılarla birlikte yemek yediğini görmüştüm," diye bilgiçlik tasladı Bakkal Rıza'nın karısı. Rıza Bey karısını payladı: "Aptal, o son yemek. Allah göstermesin." Kadın kızardı, yeni yaktığı Pall Mall sigarasından bir nefes çekerek başını çevirdi. Hüsamettin Bey, evinden tavlasını getirdi. Sermet Bey itiraz etti: "Hanımların başını ağrıtırız." Sebzeleri ayıklamış olan Sevgi onlara yaklaştı, "Ben hepinizi yenerim," dedi. "Yalnız bir kusurum vardır: Oynarken sayarım." Ergun da açılmıştı. "Bir isteğiniz varsa, araba emre hazır." Şöför Tahsin atıldı: "Ne demek ağabeylerim! Siz emredin, meyve ve sebze halini buraya taşıyalım yavaş yavaş." Bu 'yavaş yavaş' sözü özellikle kadınlar arasında çok tutuldu: Bir süre gülmelerini kesemediler. Mutfakta hummalı bir faaliyet vardı: Konserveler açılıyor, taze zeytinyağlı yemekler pişiriliyordu. Kirkor'un etkisi bütün işlerde görülüyordu; bütün hazırlıklarda meslekten birinin ustalığı göze çarpıyordu. Salatalar başka türlü hazırlanıyor, mezeler tabaklara başka türlü dizilyordu. "Ben sanatımı bugüne kadar göstermedim sana evladım Hikmet," diyerek mutfakla masa arasında koşuşup duruyordu Kirkor. "Dikkat et çarpmasın! Sen bizi meyhanede tanıdın Hikmet evladım. Garson kısmı iyi yerde de çalışır, kötü yerde de. Yeter ki kendini lüks hissedesin." Gerçekten de Hikmet, kendini lüks hissediyordu; özel olarak verdiği bir yemeğe, dışardan garson çağırmış bir yeni zengin gibi gurur duyuyordu Kirkor'la. Kumar oynayanların konuşmaları, mutfaktan gelen sesler ve tavla gürültüsünün ortasında biraz başı dönüyordu. İnsandan sarhoş oldum, diye düşündü. Çoktandır bu kadar insan içmemiştim. İnsanın hayal bile edemeyeceği büyük bir oyunun sarhoşluğu içindeyim. Sonra, bu 'oyun' sözünü unuttu; seslerinakışına kaptırdı kendini. Biralar içiliyordu fındık fıstık yeniyordu, zeytinyağlı yemekler su dolu kapların içinde soğutuluyordu, koridorda yavaş yavaş boş şişeler birikiyordu. Karnınızı sakın doyurmayın beyler, yemeklerimiz geliyor, evet dokunmasın yağlı boya deniyordu. Birlikte yemek hazırlamanın getirdiği demokratik ortam gelişiyordu. Herkes işin bir ucundan tutuyordu.
İşler tüy gibi hafifliyordu. İşler havada uçuyordu. Hiç bir yere değmiyordu. Sigaralar hemen tablalardan boşaltılıyor, çöp tenekesi ikide birde kapının önüne konuluyor, oradan da sanki görünmez eller tarafından aşağı taşınıyordu. Hiç uğramadığı halde, çöpçü bile o gün kapıda görünmüştü. Çöpçüye de bahşiş verildi bir şişe birayla birlikte. Öyle ya bayramdı. Bundan iyi bayram olur muydu? Patlıcan kızartmaları, zeytinyağlı biber ve patlıcan dolmaları, fasulyeler Kirkor'un getirmiş olduğu büyük kayık tabaklarının içinde sofrada yerlerini alıyordu. Her tabak, bir öncekini biraz ileri itiyordu. Domates, biber, soğan, hıyar ve yeşil salatalıktan meydana gelen şekilsiz yığınlar, Kirkor'un usta elleri altında hemen güzel tablolar haline geliyordu. Yemek vakti yaklaştıkça odadaki uğultu artıyordu. Pencerelerin açık olmasına rağmen odanın ısısı gittikçe yükseliyordu. Hava çok sıcak olmadığı halde ceketler, hırkalar çıkarılıyor ve odanın bir köşesinde, gittikçe büyüyen yığınlar halinde yükseliyordu. Her şey çok boldu: Sigara tablalarındaki izmaritler, gözle görülür bir şekilde büyürodu: Tablayı izleyen bir göz, izmaritlerin yükselişini kolayca görebilirdi. Ev dışına çıkışlar durduğu için, oda bütün yükünü almıştı. Koridordaki buz sandığı, dolu ve boş şişeler, yerlere dizilmiş kavun ve karpuzlar, odadaki sehpalar, ceket-hırka yığını, birleşik masa, divanlar, sandalyeler arasında hemen hiç boşluk kalmamıştı. Herkes, kalabalığın verdiği hareket etme isteğine rağmen, her adımını, yavaş gösterilen bir flimde olduğu gibi sanki yer çekimi yokmuşçasına atmak zorunda kalıyordu. Hikmet bağırıyordu: "Herkes birden oturacak sofraya; mutfak köleliğine son verilmeden hürriyet yemeği yenmeyecek!" Kızaran börek, patlıcan, biber, kabak, köfte, patatesve benzeri yiyeceklerin iştah açıcı ortak kokusu odayı dolaşıyor ve zeytinyağlılarınkiyle birleştikten sonra kısmen pencereden uçup gidiyordu. Mehmet Bey, Muhsin Bey, Tombalacı Arif ve Tahsin gibi gerçek içiciler, kibar görünmeğe çalışarak içtikleri biraların üstüne, kimseye belli etmeden yerde hafif itişlerle dolaştırdıkları votka şişesinden takviyeler yapıyorlardı. Sermet Bey, tavlada Sevgi'ye yenildiği için, hırsını Hüsamettin Albay'dan alıyor ve pulları büyük patlayışlarla yere indiriyordu. Tombala çekilişleri de hızlanmıştı: Ergun, iki paket Pall Mall kazanmakla birlikte, otuz liraya yakın içeri girmişti. Yemek tabaklarının üzerine dağıtılan kağıtlar ve Nurhayat Hanımın büyük eteğinin üzerinde biriktirilen paralarla oynanan pokerin birinci seansı sona ermek üzereydi. Hidayet, tiyatroda ustası ve büyüğü olan Hikmet'in yanında sessizce oturuyor onun sorduğu sorulara saygılı karşılıklar veriyordu. Tombalada ortak oynayan Ergun ve şöför Tahsin, bu arada son model arabalar konusunda bilgi alışverişinde bulunuyorlardı. Rıza Beyin karısı Hasibe Hanım, Hikmet'in son yemek konusundaki açıklamalarını dikkatle dinliyordu. Hikmet de kadının adını yeni öğrenmişti; demek ki o güne kadar Rıza Beyin karısı olmaktan öteye geçemeyen bu kadın, kalabalığın içinde kişiliğini bulmuş ve Hasibe Hanım olmayı başarmıştı. Bakkal Rıza ve çırak Süleyman da Hikmet'in açıklamalarını başlarını sallayarak dinliyorlardı. "Bir kişi ihanet etmişti onlara," diyordu heyecanla Hikmet. "Onunla birlikte on üç kişi oluyorlardı. On üç sayısının uğursuzluğu da buradan gelir." Yeni bir şey öğrendiği için çok sevinmesine rağmen bakkal Rıza itiraz ediyordu: "İsa, bütün büyüklüğüne rağmen bu hainin niyetini nasıl anlamadı ki Hikmet Bey?" "Hiç anlamaz olur mu Rıza Bey? Ne var ki, kadere karşı konulamayacağını biliyordu. Sen bakkalığın ötesine geçebiliyor musun?" Hasibe Hanım başını salladı. "Böyle büyük kaderlerin önüne geçilmez." Bir süre tartışıldıktan sonra Hasibe Hanımın, büyük kader sözüyle, kocası Rıza Beyin bakkalığını kastettiği anlaşıldı. Çırak Süleyman da söze karıştı aylardan sonra, "Ben olsam o yemeğe gelmezdim," dedi. "Durumumun anlaşılmasından korkardım." Süleyman'ın da İsa ile haini birbirine karıştırdığı anlaşıldı ve Hikmet duruma uygun bir söz etti: "Korkmak başka, bir işi yapmak başka." Dışarı çıkmak isteyen Nursel Hanıma yol vermek için biraz açıldılar. "Sofraya çiçek lazım," diye mutfağa doğru seslendi Nursel Hanım. Behçet, cebinden biraz bozuk para çıkardı, ayak altında dolaşan Salim'e verdi: "Bize bahçelerden, türbelerden biraz vahşi çiek kopar bakalım," dedi, Nursel Hanıma gülümseyerek. Behçet'in Nursel Hanıma gösterdiği ilgi de gözden kaçmıyordu. Hikmet'in 'bir numaralı dul kadın' olarak ilan ettiği Nursel Hanımın yanından ayrılmıyordu artık Behçet. Hüsamettin Bey, oyununa karşışan Sevgi'ye, "Beni de Sermet gibi acemi mi sandın?" dedi ve düşeş attı: Böylece oyunun başından beri pulları gürültüyle vuran Sermet Beye son karşılığını vererek tavlayı hızla kapatıı. Sevgi bir an ürperir gibi oldu. "Sonuncu oldum," diye mahzunlaşan Sermet Bey, Gelincik paketine uzandı. Tombalacı Arif'in Pall Mall'ları bittiği için tombalaya son verildi. Şöför Tahsin'in zar atma teklifi oy birliğiyle reddedildi. Hikmet anlatıyordu: "İsa'ya kimse ihanet edemezdi. İhanet eden aslında kaybedecekti. Nitekim Yahuda da bazılarına göre çevre baskısı, bazılarına göre de vicdan azabı yüzünden sonunda intihar etmek zorunda kalmıştı. İsa'ya ihanet etmek, kimsenin haddi değildi: Canım hiç öyle şey olur muydu? Mesela buraya gelmeyen biri, nasıl bizim yargılarımızdan kurtulamazsa, Yahuda da son yemeğe gelmeseydi bile ihanet etmekten kurtaramazdı kendini. Bu, onun kaderiydi; ihanete uğramanın da İsa'nın kaderi oluşu gibi. Yahuda, üstesinden gelemeyeceği bir işe girişmişti yalnız. Bunu anladığı zaman, yani İsa'nın büyüklüğünün yükünü taşıyamayacağını sezince kişiliğini ortaya koymak için tek yol kalıyordu: İhanet!" Dumrul, "Pas," dedikten sonra Hikmet'e döndü: "Hepimiz burada seni korumak için toplanmış bulunuyoruz. Sen merak etme." Herkes birbirine o kadar yakındı ki, sanki herkes birbiriyle konuşuyor, birbiriyle kağıt oynuyor, birlikte içiyordu. "Yahuda ne yaptıysa kendine yaptı," dedi Hikmet, "İsa için üzücü olan, Yahuda'nın ihaneti değildi: Neden yaşadığını hiç bilemeyen bu zavallı hain, neden intihar ettiğini de anlayamadan ölüp gitmişti. İsa, işte buna üzülüyordu. Yahuda, ölürken bir günahın kefaretini ödediğini sanıyordu. Aslında bir günah vardı ortada; fakat bu günah, Yahuda'nın düşündüğü gibi bir ihanet suçundan doğmuyordu. Aslında günah, İsa'nın zahmetli ve katlanılmaz yolundan dönmekti. Belki tam bu bile değildi. İsa, Yahuda'nın bu ağır yüke katlanamayacağını biliyordu. Fakat dünyada bir kişinin -hiç olmazsa bir kişinin- kaldıramayacağı bir yükün altına girmesi gerekiyordu, bunu insanlara göstermesi gerekiyordu, dayanamayacağı yolda yürümesi gerekiyordu. Ne İsa, ne de öteki havariler bu konuda insanlığa örnek olabilirlerdi. Çünkü onlar kuvvetliydi, çünkü onlar sorumluluklarını biliyorlardı, çünkü onların sonuna kadar dayandığını herkes biliyordu. İnsanlığa bu konuda ancak Yahuda gibi bir zavallı örnek olabilirdi. Bu yüzden bütün ümit, Yahuda'daydı. İşte Yahuda bunun için insanlığa ihanet etmişti ve önemli bir fırsat kaçırılmıştı. İşte benim de felsefem buydu." Dumrul söze karıştı: "Eskiden yaşamış bir insan gibi bahsediyorsun kendinden. Sanki geçmişin malı gibi konuşuyorsun." "Çünkü ben geçmiş, modası geçmiş biriyim. Burada kendimi temsilen bulunuyorum."
Tehlikeli Oyunlar | Son Yemek
