Ribbon: Annem biraz kaçıktı. İlkokula başlamıştım, intihar etti.

7 Ara 2012

Annem biraz kaçıktı. İlkokula başlamıştım, intihar etti.

Geçen gün hastaneden çıktım.
Ya öyle işte, hastaneden...
Hastane köşelerine düştüm artık.
Bağlantı kopuyor. Bir bakıyorum, bir hafta geçmiş, tek satır yok
kafada. Üstüm başım yırtrlmış, kaşım gözüm morarmış, alakasız bir
yerlerde kendime gelmişim.
Yaptıklarımı anlatıyorlar da, nasıl olur yahu?
Benim gibi efendi bir adam...
Biliyor musun, diş kalmadı ağzımda...
Sonunda bir taksiye atmışlar, doğru Bakırköy'e.
Ne kadar kaldım orada? Bir bilsem...
Karar verdim. Önce sizi getireceğim buraya, sonra ver elini Diyarbakır...
Bir kısmımız dağdakilere katılr, orayı çekip çevirir, bir
kısmımız yine bir mahalleye yerleşip faaliyete girişir.
Sana nasıl geliyor söylediklerim?
Yahu ben şimdi neresinden başlayayım yazmaya?
Ağlayayım mı, güleyim mi, iyice kafayı mı üşüteyim?
Şimdi şu karşımda tavla oynayanlar Yüksel Abi'yle Salih mi?
Esmer'in öldüğüne nasıl inanayım, sana ne diyeyim, ne yapayım,
başın sağ olsun, başımız sağ olsun mu diyeyim?
Şu gözümden akan yaşlar...
Senin gelememene mi yanayım?
Ben nasıl böyle kaybetmişim kendimi?
Ben sana ne zamandır mektup yazmadım?
Mahalleden ayrıldığımdan beri mi?
Ne kadar oldu ben ayrılalı?
Bu deftere bakıyorum da, bunlar gönderilmiş mektuplara benzemiyor
ki. Bu günlük, ben günlük mü yazmışım?
Af çıktı yani, öyle mi?
Ya sen niye gelmiyorsun?
Şimdi benim elim hyağlm tutmuyor biliyor musun? Burada olsan
ne iyi olurdu.
Seni nasıl getireceğiz bııraya, ne yapayım seni getirmek için?
Artık Esmer'i getiremeyeceğiz demek ki.
Öldü mü gerçekten?
Bu Yüksel'le Salih hafiften kafayı üşütmüş.
Onlann sözüne inanayım mı?
Senden duymadan inanmam.
Çok aradık seni diyorlar.
Ulan neyimi aradınız? Buradaydım işte.
Ama haklılar herhalde. Kendimi kaybetmişim ben.

Tol / Murat Uyurkulak

hayatımızdaki en önemli şeylerin bir anda yok olup gittiğini görmenin acısından kaçımız kurtulacağız? yalnızca bizim için çok önemli olan insanlardan değil, düşüncelerimiz ve düşlerimizden de söz ediyorum. bir gün, bir hafta, birkaç yıl daha dayanabiliriz, ama eninde sonunda yitirmeye yazgılıyız. bedenimiz sağ kalır, ama ruhumuz er geç ölümcül darbeyi yer..en kusursuz cinayet budur. yaşama sevincimizi kimlerin öldürdüğünü, bunu hangi güdüyle yaptıklarını, suçluların nerede bulunacağını bilemeyiz.paulo coelho

"en azından şunu öğrenmek de bir kazançtır: bir insanın bir başka insana, bir erkeğin bir kadına ya da bir kadının bir erkeğe duyabileceği o gizemli coşku kadar kişi özgürlüğünü tehdit eden başka hiçbir şey yok yeryüzünde. hiçbir bağ, zincir ya da demir parmaklık böylesine kesin bir kölelik içinde tutamaz seni, böylesine derin bir umursamazlığa sürükleyemez. bu coşku adına kendini bir başkasına tümüyle vermekten kesinlikle kaçınmalısın: kendi kendini, haklarını onurunu dolayısıyla özgürlüğünü unutmak demek olur yoksa. suyun içinde çırpınan köpek gibi karaya ulaşmaya çalışır durursun boş yere; adını sevmek ve sevilmek koydukları bu kıyı var olmadığından horlanır, küçümsenir, düş kırıklıklarına uğrarsın. hiçbiri olmasa bile durup dururken neden suya atlağını sorarsın kendine sonunda: kendi kendinden hoşnutsuzluk, kendinde göremediğin bir şeyi bir başkasında bulma umudu mu? yalnızlık, iç sıkıntısı, derin sessizlikler korkusu mu? birine sahip olmak birine ait olmak gereksinmesi mi? kimileri için bütün bunlar aşktır işte."

ne için yaşıyorsun? hayatın anlamı nedir? sabah işe gidiyorsun, akşam eve dönüyorsun.. ulan danalar da sabah çayıra gidiyor, akşam ahıra dönüyor. sen hiç akşamları ahırında kitap okuyan bir dana gördün mü? varoluşun gizemini çözmeye çalışan bir dana? hayır.. göremezsin. neden? çünkü danalar hayatın anlamını bilmeden de yaşayabilirler. dana bostana girer, bostancı da onu kovalar hepsi bu! hedef, o lahanayı yemektir; bunun için yaşar yani. peki insan ne için yaşar? lahana için mi?

Murathan Mungan

benim evimde.bir gün kör olacaksın.benim gibi.bir köşede oturuyor olacaksın,boşlukta kaybolmuş küçük bir leke.karanlıkta kalacaksın,sonsuza dek.benim gibi.bir gün , yoruldum , oturayım deyip bir kenara oturacaksın.sonra acıktım diyeceksin,kalkıp yemek hazırlayayım.ama ayağa kalkamayacaksın.oturmakla hata ettim,diyeceksin.ama madem ki oturdum,biraz daha oturayım,sonra kalkıp bir şeyler yerim , diyeceksin.ama hiç kalkamayacaksın , bir şey de yiyemeyeceksin.biraz duvara bakacaksın.sonra , gözlerimi kapayayım diyeceksin,belki biraz uyusam daha iyi olur diyeceksin ve kapayacaksın.açtığın zaman artık duvar olmayacak.boşluğun sonsuzluğu çevreni saracak.bütün çağın yeniden dirilen bütün ölüleri dolduramayacak o boşluğu . bozkırın ortasında ufak bir çakıl taşı olacaksın. evet , bir gün neyin ne olduğunu anlayacaksın.benim gibi olacaksın.yalnız senin kimsen olmayacak , çünkü sen kimseye acımamış olacaksın ve zaten acınacak kimsede kalmayacak.samuel beckett

murat uyurkulak

her yaşın kendine göre bir güzelliği yoktu. emin olduğun, farkında olduğun hiçbir yaşın güzelliği yoktu. yaş öyle bir şey olacaktı ki, sen bilmeyecektin. sana yaşını sorduklarında şaşıracaktın, şöyle bir durup hesaplamak zorunda kalacaktın. yaş günü hediyesi verenlere ajan provokatör gözüyle bakacaktın. 'benim yıllarımı paketlemeyin ulan, bırak dağınık kalsın!' diye bağıracaktın. ama gelin görün ki ben hayatımı neredeyse dakika dakika sayar, yaşımı saniye nevinden hesaplar olmuştum. gece geç vakitlerde eve döndüğümde, kalın harita metod defterimi açıyor ve hazırladığım on yıl süreli, 300 sayfa uzunluğundaki çetelede 24 kutucuğu daha karalıyordum. dayanamayıp sızarsam da,ertesi gece, güleç,coşkulu, ellerimi titizlikle titreten bir tören eşliğinde, tek seferde 48 tane birden vurup geçiyordum. burnum sızlıyordu zevkten.

Bukowski

sorun seçimlerini hep iki kötü arasında yapmak zorunda kalmandaydı ve seçimin ne olursa olsun bir parçanı daha kesiyorlardı. kesecek bir şey kalmayana dek. insanların çoğu yirmi beş yaşında mahvolmuştur. araba süren, yemek yiyen, çocuk sahibi olan, kendilerine en çok benzeyen başkan adayına oy vermek gibi her şeyi yapılabilecek en kötü şekilde yapan götlerden oluşmuş bir toplum. ilgi duymuyordum. hiçbir şeye ilgi duymuyordum. nasıl kaçabileceğime dair hiçbir fikrim yoktu. diğerleri yaşamdan tat alıyorlardı hiç olmazsa. benim anlamadığım bir şeyi anlamışlardı sanki. bende bir eksiklik vardı belki de. mümkündü. sık sık aşağılık duygusuna kapılırdım. onlardan uzak olmak istiyordum. gidecek yerim yoktu ama. intihar? tanrım, çaba gerektiriyordu. beş yıl uyumak istiyordum ama izin vermezlerdi…

.

7 Ara 2012

Annem biraz kaçıktı. İlkokula başlamıştım, intihar etti.

Toplam Sayfa Görüntüleme Sayısı