Parmaklarını kaybediyor Revan. Ayak ve el parmaklarını: "Bir kış çatışmasından sonra yolculuğa çıktık.
Mevzideydik, mevzi dar olduğu için insan uyuşuyor. Başka bir yere geçerken sulardan geçtik.
Üşümüşüm, farkında değilim. Kar uykusu denir. Bir baygınlık geldi.
Her tarafım yandı, o yanmadan sonra sızmışım. Ayaklarım ellerim, yüzüm yanmış.
Aniden gelen bir baygınlıktı. Şekiller dönmeye başladı. Bazı arkadaşların ayak parmakları donmuştu.
Baygınlıktan dolayı benimki ilerlemişti. Vücudumun yanan yerlerinden kurtulmak istedim."
Bir yandan da arkadaşları ilerlemek, yer değiştirmek zorunda. Onlara engel olmak istemediği için 'beni bırakın' diyor.
Ama gözleri buğulanarak: 'Bırakılırsam yaşayamayacağımı biliyordum. Arkadaşlar bırakmadı beni. Biri sıcak suyla ellerimi yıkadı.
Böylece daha da yandım, ancak uçlarından kurtarabildik parmaklarımı.'
Hiç hatırlamak istemediği acılarına, kabuslarına geliyor sıra: "Bir erkek arkadaşım jiletle parmaklarımı dilim dilim kesiyordu.
Bir süre sonra hissetmiyorsun. Parmaklarım jiletle kesilirken izliyordum. işaret parmağım ilk önce kesildi.
Rüyama girdi sonra. Korkunç bir rüyaydı. Boş bir zeytin kutusu vardı. Kesilen parmaklarım oraya düşüyor.
Durmadan aklıma rüyama ilk düşen parmağım geliyor. Uzun yıllar aklıma geliyordu.
Ellerin, senin ellerin gidiyor ve bir daha olmayacak. O an her şey farklı oluyor. Keşke böyle olmasa diyorsun.
Orada her şey var. Her türlü duygu..." Ayak ve el parmakları kesiliyor Revan'ın.
Zeytin kasasında biriken parmakları alıp mağaranın önündeki bir çukura gömüyorlar.
'Parmaklarımı gömdüler' diyor. 'Nerede gömülü olduklarını bugün gitsem bulurum' diyor.
Dağın Ardına Bakmak / Bejan Matur
