Bazı insanların vicdanı vardır, içleri acır; sessiz kal(a)mazlar, görmezden gel(e)mezler. Yol ayrımlarında tereddüt etmezler, bir kişilik edinme kaygısı güderler, sürüklenmezler, tavır alırlar. Hayatlarının merkezinde bir tek kendileri yoktur, ötekini içerme bilgisini edinmek için çaba gösterirler, yorulurlar… Uçurumun kenarında yaşarlar…
‘Tarihin sonu’ ya da ‘çıkar kişinin doğasında var; her şey alınıp satılabilir’ söylemi ‘değer’in yerini ‘fiyat’a bırakmasına neden oldu… Artık bir tek ‘ben ve sahip olduklarım’ var!
Oysa hayattaki o karanlık uçuruma gözümüz iliştiğinde elimizi tutacak birilerini arıyor; adalet, eşitlik, özgürlük istiyor; geleceğimiz hakkında söz sahibi olmak, kendimizi gerçekleştirmek istiyoruz.
Seçimlerimizin fiyatını değil, bedelini ödüyor, acı çekiyoruz.
Peki, insan ötekinin ayağı kaydığında neden elini uzatır? Yol ayrımlarında tercihlerini neye göre yapar?
