Ben hala nefes alıp verebiliyorken gerçekleştireceğim zihnimi yok etmeyi

insanlardan ve bütün canlılardan iğreniyorum. kendimdense nefret etmekten yoruldum ve bu konuda hiçbir şey hissetmiyorum. oksijenle alışverişi olan her yaratık midemi bulandırıyor. gözkapaklarımı derime kaynak makinesiyle yapıştırmak istiyorum. bir canlı daha görmemek için. ellerimden, ayaklarımdan korkuyorum. kalabalıklardan korkuyorum. tek istediğim bütün düşündüklerimi içinde barındıran beynimi bedenimden yırtıp uzay boşluğuna fırlatmak. bedenim olmadan, sadece ve sadece var olduğumu bana hatırlatacak olan zihnimin uçmasını istiyorum. buna ruh diyenler de var. ilgilenmiyorum isimlerle. sadece hiçliğin içinde bedensiz bir zihin olmak istiyorum. sadece bir düşünce olarak var olmak. tek aklıma gelen bu, yaşama acımdan kurtulmak için. sonsuz hiçlikte yüzen bir düşünce, o kadar. ölmek mi gerek bunun için? belki evet, belki hayır. ölünce tamamen yok olma ihtimali de var. düşüncenin de, zihnin de gömülüp çürüme ihtimali. onun için ben hâlâ nefes alıp verebiliyorken gerçekleştireceğim zihnimi yok etmeyi. bedenim yokmuş ve üzerinde durduğum dünya sonsuz bir hiçlikmiş gibi var olacağım.. sadece bir zihin. çevresinde de yiyen, yediklerini boşaltan, uyuyan bir et.

kinyas ve kayra-hakan günday