‘Başkalarında onbin yıl önce, yada sonra yaşamayı ,insanlığın başına yada sonuna ait olma duygusunu ‘ içselleştiren ‘insan çağının şafağında ,ilahların kahkasını ‘duyan Modern bir hilkat garibi,insandankaçan bir insan güzelidir Cioran. ‘Kendi içinde Tanrı kadar çıplak ve zavallı olmaktır dileği .O doğarken yitirmiştir her şeyi doğmuş olmak sakıncalıdır !Yaşamak ,savaşı kaybetmektedir.’
’
’ Her birimiz yalnızlığa karşı işlenen günah ,Yani insanlarla alışveriş tarafından yozlaştırılmaya yazgılı bir saflık dozuyla doğarız.Zira her birimiz kendimize hasredilmiş olmamak için elimizden geleni yaparız.Bu durum mukadderatı değil düşmüşlük eğilimini andırır.Ellerimiz temiz ve kalplerimizi bozulmamış muhafaza etmekten acizizdir ;yabancıların terleriyle temas ederek kendimiz kirletiriz;tiksintiye aç vebaya hasret bir halde toplu çirkefin içine gırtlağımıza kadar gömlülürüz. Kutsal suyla dolu Ummanları düşlediğimizde de artık oraya dalmak için çok geç kalmışızdır.iliğimize kemiğimize kadar kokuşmuş olmamız, o ummana dalıp kurtulmamızı engeller.Dünya yalnızlığımızı bozmuştur ;ötekilerin üzerimizde bıraktığı izler silinmez biri hale gelir. ‘
’ Şüpheyi yerkürenin derinliklerine kadar ekmek isterdim.Onun maddeye nufus etmesini
sağlamak ,zihnin hiç girmediği yerde onun hükümdarlığını kurmak ve varlıkların iliğine ulaşmadan önce de taşların huzurunu sarsmak, oraya güvensizliği ve yürek kusurlarını sokmak isterdim. Mimar olsam, yıkıma biri tapınak inşa ederdim ;Vaiz olsam,duanın gülünçlüğünü açığa vururdum; Kral olsam başkaldırının amblemini dikerdim.İnsanlar gizliden gizliye birbirirlerinden tiksinmeye heves ettiklerine göre ,her tarafta kendine sadakatsizliği tahrik ederdim.Masumiyeti hayrete düşürürdüm.Kendine ihanet edenleri çoğaltırdım.Kesinliklerin çürüme yerinde çoğunluğun kokuşup gitmesine engel olurdum.’
‘ Zorbalığın en kötü biçimi sistemdir ! Felsefede ve her şeyde ‘
