...bir vücut uçuruma düştüğünde parçalanır
ama ruh yeniden canlanır..Canlanır mı ?
puşkin
Çocukluğu kenar semtlerin yoksul mahallelerinde geçmiş.hiçbir şey seçilemeyecek kadar karanlık sokaklarda tabanca sesleri duyulurmuş geceleri.Babasını da böyle bir gece de yitirmiş.Otomobillerin geçmediği,çocukların oyun oynamadığı,karanlık yüzlü evlerin sokaklarında.Yaramazlık yapan çocukları,evlerinin bahçesinde ki kuyulara indirip bir süre orada tutarlarmış.bu yüzden çocuklar korkudan sokağa bile çıkamazlarmış.Bir seferinde onu tam üç saat kuyuda bırakmışlar;artık unutulduğunu sanıp avazı çıktığı kadar ağlayıp bağarmış ama duyan olmamış.Sonra da büyülü düşler içinde uyuya kalmış.
Ya ben ! Benim ki çok mu farklı ? Benim çocukluğumda sıkıntılarla doluydu.Öyle şeyler vardır ki anımsamaktan hep kaçınırsınız,kaldı ki öyle anları daha sonra da çok yaşadım.O gün bana acı veren şeyler,bugün beni hüzünlendirmeye yetiyor.Buna karşın yaşama gücümü hiç yitirmedim.Sanırım beni ayakta tutan şey şiire ve aşka olan tutkumdu.
Hiç kimse geçmişim hakkında kesin bir bilgiye sahip değil,annem bile.Her şeyin ayrımında olarak yaşamak insanı bencil yapıyor!
Doğa, kayalıklarında gizlenebileceğim bir kavuk,sessizliğinde rahatsız edilmeden ağlayabileceğim gizli vadiler verecek bana,karanlıkta tökezlemeden yürüyeyim diye yıldızlı geceyi asacak üzerime..Beni büyük sularda yıkayacak ve acı otlarla iyileştirecek...
O.Wilde
