aramızda aşktan daha büyük bir şey var: suçortaklığı.
yalnızlık... onların inandığı gibi inanmıyorum, onların yaşadığı gibi yaşamıyorum, onların sevdiği gibi sevmiyorum... onların öldüğü gibi öleceğim.
alkol ayıltıyor. birkaç yudum konyaktan sonra, artık seni düşünmüyorum.
anne olur: vicdan azabı doğurur gibi doğurur çocuklarını.
ne kadar değişsem de talihim değişmiyor. her şekil bir çemberin içine yerleştirilebilir.
çocuk bir rehinedir. hayat bizi elinde tutar.
aynı şey bir köpek, bir panter veya ağustosböceği için de geçerli. leda şöyle demiş: bir kuğu aldığımdan beri intihar etmekte özgür değilim artık.
artık kendini feda etmemek, hâlâ kendini feda etmektir. fedakarlığını feda etmektir.
iğrenç bir umut var hâlâ içimde. kendime rağmen, içgüdününsürekliliğinin tökezlemelerine bel bağlıyorum; bu da, yüreğin yordamında, dalgınlıkla isimleri, kapıları şaşırmakla eşdeğer. dehşet içinde sana, camille'in ihanetine uğramanı, claude'un yanında başarısız olmanı, seni hippolytos'tan uzaklaştıracak bir rezalet olmasını diliyorum. herhangi bir ayak sürçmesi seni vücudumun üzerine düşürebilir.
aşk bir cezadır. yalnız kalmayı beceremediğimiz için cezalandırılıyoruz.
delinin suçu, kendini tercih etmesidir. bu tercihi; öldürenlerde tiksinti verici, sevenlerde ise dehşet verici buluyorum. sevilen varlık, bu cimrilerin gözünde parmaklarıyla sıkıca kavradıkları bir altın paradan farksız. bir tanrı yalnızca, bir şey... seni bir nesne haline getirmeyi kabul etmiyorum, bu sevilen nesne olsa bile...
hiçbir şeyden korkmamak mı? senden korkuyorum.
mutlu olmak ne tatsız olurdu!
insan, hayatındaki her büyük olay karşısında bakirdir. acımla nasıl başa çıkacağımı bilmemekten korkuyorum.
"yaktığımdan daha büyük ateşlerde yandım... yorgun bir hayvanım, alevden bir kırbaç böğrüme iniyor. şairlerin metaforlarının asıl anlamını buldum. her gece kendi kanımın yangınında uyanıyorum.
Akhilleus ya da Yalan
Uçakta, senin yanındayken, tehlikeden korkmuyorum artık. İnsan tek başına ölür ancak.
Asla
yenilmeyeceğim. Yene yene yenik düşeceğim ancak. Bozulan her oyun,
sonunda mezarım olacak aşka beni kapattığından, hayatım bir zaferler
zindanında sona erecek. Yalnızca bozgun anahtarları bulur, kapıları
açar. Ölüm, kaçağa yetişmek için harekete geçmeli, onda hayatın keskin
zıddını tanımamızı sağlayan o hareketsizliği kaybetmelidir. Ölüm bize,
uçarken vurulmuş kuğunun, kim bilir hangi karanlık Hikmet tarafından
saçlarından yakalanmış Akhilleus'un sonunu sunar. Pompei'deki evinin
girişinde dumandan boğulmuş kadın için olduğu gibi, ölüm, öteki dünyada,
kaçışın koridorlarını uzatır sadece. Benim ölümüm taştan olacak.
Mukadderat'ın iskelelerine, açılabilen köprülerine, tuzaklarına,
yeraltındaki bütün yollarına aşinayım. Orada kaybolamam. Ölümün, beni
öldürmek için, suçortaklığıma ihtiyacı olacak.Kurşuna dizilenlerin yığıldıklarını, diz üstü çöktüklerini fark ettin mi? İplere rağmen gevşediklerinden, olan olduktan sonra bayılıyormuşçasına bükülürler. Benim gibi yaparlar. Ölümlerine tapınırlar.
Mutsuz aşk yoktur: sahip olmadığımıza sahibizdir yalnız. Mutlu aşk yoktur: sahip olduğumuza sahip değilizdir artık.
Korkacak bir şey kalmadı. Dibe vurdum. Senin kalbinden daha aşağıya düşemem.
