Geceye uyanmak... Ansızın bilinmeyene açmak gözlerini. Koyu, geç ve derin bir saatte... Koca koca binaları, çatıları sarmış karanlık, bir sarmaşık gibi dolanmış kentin çevresine, yolları ıssızlaştırıp insansızlaştırmış. Karanlığa bakmak isteyen gözleri kapamış. Başlangıcında mı, sonunda mı olduğunu kestiremediğin kopkoyu gecede uyanmak. Geriye dönemeyecek kadar uzak bulmak kendini tanıdık kıyılardan... Düşle gerçeğin, dünle yarının, bitip gitmişle hiç doğmamış olanın tam ortasında, bir başına, gölgemsi... Gözlerini pencereye, henüz bir leke, bulanık bir işaret, soluk bir ışıltı gibi beliren geleceğe çevirmek. Beklemek. El yordamıyla uzanmak sözcüklere... Gecenin tekinsiz yollarından çıkıp gelen, ıssız ve insansız sözcüklere...
Bir kanat sesi mavi karanlıkta işitilen... Yankılanan, ısrarla, bir başına ışığı çağıran... Ama geceden başka nerede bekleyebilirsin ki ‘’hiç tükenmeyen şafak vakitlerini?’’
Devamı; Aslı Erdoğan
