Trilce

        

             Bir yer var bu dünyada
              kendimle bildiğim, tam da orası,
                 hiç ulaşamayacağımız.

      Bir anlığına ayak
bassak da oraya
hiç olmamışızdır aslında orada.

      Bir yerdir, görünür
her darlığında bu hayatın,
yürür de yürür tek sıra.

      Daha yakındır bana ve
çift sarılı yumurtama, bense hep çok
uzağında sanmıştım onu yazgıların.

      Şimdi gidebilirsin yürüyerek
ya da bütünlük hissiyle eyersiz,
pullar hiç ulaşmaz çünkü oraya.

      Çay rengi ufuk da öleyazmakta
orayı sömürgeleştirmeye
yüce Heryeri için.

      Ama bu dünyada kendimle
bildiğim yer, tam da orası,
zıtlıklarla yürür adım adım.

      –Kapat aralanmış kapıyı
o aynanın en derinindeki. – Bunu mu?
–Hayır, onun kız kardeşini.

      –Kapanmaz. Varmak olanaksız
artık mandalların tutmaz
olduğu o yere.
      Böyle bir yer var kendimle bildiğim. 

(Paris, 1923)